«Kαλά ήταν πέρυσι. Kι ακόμη καλύτερα πρόπερσι...
....Tότε που τέτοιες μέρες σκεφτόμασταν πώς θα ξοδέψουμε τον 13ο μισθό. Tότε που φτιάχναμε τις βαλίτσες για τη Bιέννη ή, έστω, την Aράχοβα. Tότε που κρεμούσαμε φώτα στο μπαλκόνι και επιδεικνύαμε τη γιορτινή μας διάθεση. Tότε που μπορεί με ελαφριά καρδιά να είχαμε μόλις πάρει κι ένα διακοποδάνειο ή εορτοδάνειο».
«Σήμερα ο Ελληνας ωθείται βίαια και βιαστικά να ενηλικιωθεί. Nα υιοθετήσει συνήθειες και νοοτροπίες που χρόνια λοιδορούσε. [...] Στη χώρα της άκαμπτης και παγωμένης Αγκελα, οι άνθρωποι περιορίζουν πρώτα τη διασκέδαση, τα ταξίδια, τις αγορές ειδών πολυτελείας. Στη χώρα των δανεικών και πρώην αγύριστων, μάλλον ακόμη αμφιταλαντευόμαστε»...
«Nα πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια ή να πάω στα μπουζούκια;». «H γενιά των μετα-κατοχικών πατεράδων μας ονειρεύονταν μια σταθερή δουλειά, ένα κεραμίδι και τα παιδιά στο πανεπιστήμιο. H δική μας, για πολύ καιρό, φανταζόταν μεζονέτες και τετρακίνηση με αυτόματο ψεκασμό». «Πολλά από αυτά που δρομολογούνται σήμερα έπρεπε να έχουν γίνει - και έχουν γίνει σε άλλες χώρες - εδώ και δεκαετίες. Οσο, όμως, το στομάχι και οι τσέπες ήταν γεμάτα, ουδείς ενδιαφερόταν αν αρμενίζαμε στραβά. Mόνο η φτώχεια μας ξύπνησε».
Τα παραπάνω αποσπάσματα αποτελούν μέρος ενός απροκάλυπτα επικίνδυνου φιλοκυβερνητικού και φιλοκαπιταλιστικού προπαγανδιστικού κειμένου που περιγράφει τα απωθημένα των μικροαστών με τις μεζονέτες και τα τετρακίνητα, ως αντικειμενική πραγματικότητα για να βγάλει λάδι τους αστούς (μάλλον εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια, αφού οι εργάτες καμιά σχέση δεν είχαν και δεν έχουν μ' αυτά που γράφει), που τιτλοφορείται «Χριστούγεννα χωρίς γιορτή» και δημοσιεύτηκε στην «Ημερησία» στις 23/12/10, εναντίον της εργατικής τάξης, των συνταξιούχων, των 400 και των 600 ευρώ, των μισθών πείνας, των ανέργων, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των ανθρώπων του μόχθου γενικότερα.
Η δημοσιογράφος, Φαίη Καραβίτη, σύζυγος του Δημήτρη Δρούτσα, υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί με άθλιο τρόπο να δικαιολογήσει τη βαρβαρότητα του μαύρου μετώπου κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΔΝΤ - ΕΕ. Τέτοιου είδους «άρθρα» είναι το περίγραμμα, με χοντροκομμένο τρόπο, που εμφανίζει τους ανθρώπους που ξυπνούν από τα άγρια χαράματα, που δουλεύουν μέχρι το βράδυ για ένα πενιχρό μεροκάματο, που σακατεύονται στα γιαπιά, στα εργοστάσια, τους νέους που δουλεύουν τζάμπα για να «ειδικευτούν» σαν καλοπερασάκηδες, που τους φρόντιζαν και τους τάιζαν οι «φιλεύσπλαχνοι» ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες.
Αποτελεί το μέρος μιας προπαγάνδας, στην οποία εμφανίζονται «λαός και Κολωνάκι» να ζούσαν από κοινού κατά τα προηγούμενα έτη μια περίοδο «υλικής ευμάρειας με δανεικά». Και ας μεγάλωνε η ψαλίδα κερδών και λαϊκών εισοδημάτων υπέρ των πρώτων. Η συγκεκριμένη κυρία δεν εκφράζει απλά τις προσωπικές της απόψεις, αλλά αντιπροσωπεύει το θράσος και τον κυνισμό της τάξης των κοινωνικών παρασίτων που σήμερα είναι οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής και απομυζούν τη δουλειά και τον ιδρώτα των εργαζομένων. Ανθρωπος των αστών είναι, τη δουλειά τους κάνει. Δε νομίζουμε ότι χρειάζεται να απαντήσουμε εμείς στις ύβρεις. Ναι, ύβρεις και πρόκληση για το λαό που στέναζε και στενάζει είναι το γραφτό της.
Την απάντηση δίνει εύστοχα και περιεκτικά ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στο απόσπασμα από το ποίημά του «Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου»:
Αυτοί που αρπάνε το φαΐ από το τραπέζι Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα 'ρθουν.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου