Μετεκλογική ανάλυση και σχολιασμός.

 

Ολοκληρώθηκαν οι ευρωεκλογές καθώς και ο β΄ γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών. Άφθονα τα δεδομένα – πλούσια τα συμπεράσματα. Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς!

Όπως ήταν αναμενόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ απέσπασε το μεγαλύτερο ποσοστό των ψήφων, αν και ουσιαστικά σημείωσε πτώση σε σχέση με τα ποσοστά του κατά τις προηγούμενες (βουλευτικές) εκλογές, δείχνοντας ότι, παρά την εξοντωτική για τα λαϊκά στρώματα μνημονιακή πολιτική της κυβερνήσεως και την προφανή διάθεση των πολιτών για αποδοκιμασία της, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να επωφεληθεί αποτελεσματικώς από την γενική αντικυβερνητική δυσαρέσκεια και να την κεφαλαιοποιήσει πολιτικά. Μένει όμως, ως αξιοσημείωτο στοιχείο το δεδομένο ότι, ένεκα της καταστροφικής διακυβερνήσεως της χώρας εκ μέρους του διεφθαρμένου αστικού πολιτικού κατεστημένου κατά την διάρκεια των 40 ετών της μεταπολιτεύσεως, η Ελλάς έχει οδηγηθεί στην θλιβερή κατάσταση, 65 χρόνια μετά την συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας στο Γράμμο και στο Βίτσι και 25 χρόνια μετά την κατάρρευση των απάνθρωπων κομμουνιστικών δικτατοριών στην Ανατολική Ευρώπη, μία Ελλάς υπό κατάλυσιν, κατακλυσμένη από αναρίθμητες κι ανεξέλεγκτες ορδές αλλοφύλων εισβολέων κατά τις επιταγές της ΝΠΤΠ και των επιχωρίων της τοποτηρητών, να έχει ένα μαρξιστικό, κομμουνιστογενές κόμμα, με σταθερώς ανθελληνικές θέσεις στα εθνικά θέματα, ένα κόμμα που απροκάλυπτα ενθαρρύνει τον λαθροεποικισμό της χώρας από τριτοκοσμικούς εισβολείς, να έρχεται πρώτο στις ευρωεκλογές, καλούμενο ήδη να διοικήσει την μεγαλλίτερη περιφέρεια της χώρας!

Η από συστάσεώς της εθνοπροδοτική Ν.Δ. υπέστη, όπως ήταν αναμενόμενο, σημαντική πτώση, εισπράττοντας τα επίχειρα της καταστροφικής ξενόδουλης πολιτικής της. Απευθυνόμενη, ωστόσο, στην έμφυτη χαρακτηριστική δειλία των αστών, μέσω της καλλιέργειας τεχνητών διλημμάτων, επενδύοντας σε φοβικά σύνδρομα και σε κινδυνολογία του τύπου «ο ΣΥΡΙΖΑ θα δημεύσει τις καταθέσεις και θα μας βγάλει από το ευρώ», κατάφερε για μια ακόμη φορά να μαντρώσει εκβιαστικά πολλούς συντηρητικούς ψηφοφόρους, ιδίως μεγάλης ηλικίας, με την παγία τους κι ολέθρια γνωστή αδιέξοδη λογική του «λιγότερο κακού».

Το κλεπτοΠΑΣΟΚ, πάλι, μεταμφιεζόμενο με την μάσκα της «Ελιάς», την οποία θέλησε να χρησιμοποιήσει ως σημαία ευκαιρίας προς εξαπάτηση των αφελών, θριαμβολογεί επειδή η αναμενόμενη συντριβή του περιορίστηκε από το 12% των τελευταίων βουλευτικών εκλογών στο 8% τώρα. Αρκούσε βεβαίως ένα ελάχιστο υποσύνολο της στρατιάς των παρασιτικών ραμολιμέντων, παλαιοπρασινοφρουρών και βολεψάκηδων-βυσματιών-ωφελημένων της πάλαι ποτε ΠΑΣΟΚοκρατίας, ώστε το άθλιο αυτό μαφιόζικο μόρφωμα με την αλαζονική εκτοπλασματική ηγεσία του να κατορθώσει μετά βίας να φθάσει το 8%.

Τα παλαιοσταλινικά απολιθώματα του Κ.Κ.Ε. από την άλλη, συγκαταλέγονται στους θεωρούμενους «νικητές» των εκλογών, μια που εμφάνισαν ελαφρά άνοδο των ποσοστών τους, αν και οι μονότονα υστερικές αντιφασιστικές κραυγές και οιμωγές που εξέπεμπαν μέσω των Συστημικών μ.μ.ε. – στα οποία είχαν σταθερά προνομιακή παρουσία και μεταχείριση (αυτοί οι «επαναστάτες» αντικαπιταλιστές….) καθ’ όλη την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου – προς μεγάλη απογοήτευσή τους μάλλον δεν έπιασαν τόπο…

Το «Ποτάμι», το στημένο αυτό μηντιακό συνονθύλευμα, που κατασκευάστηκε και υπερπροβλήθηκε από τα μ.μ.ε. προκειμένου να αποτελέσει εφεδρεία ανάγκης και συγκολλητική ουσία για μελλοντική χρήση του Συστήματος σε περίπτωση ανάγκης συμμαχικών κυβερνήσεων, δήλωσε μια αναιμική πρώτη παρουσία – μάλλον δυσανάλογη των τυμπανοκρουσιών και της σκανδαλώδους υπερπροβολής της οποίας έτυχε κατά την προεκλογική περίοδο.

Οι «ψεκασμένοι» ΑΝ.ΕΛ. ξεφούσκωσαν όπως ήταν αναμενόμενο, πέφτοντας στο μισό του ποσοστού των βουλευτικών εκλογών, ακολουθώντας την προδιαγεγραμμένη και απολύτως προβλέψιμη πορεία των ευκαιριακών κομματικών κατασκευασμάτων διαμαρτυρίας που στερούνται κάποιων βαθύτερων ιδεολογικών θεμελίων ή σταθερών και που αναλώνονται στην ανακύκλωση κοινοτύπων λεκτικών πυροτεχνημάτων και μόνο, μέχρι να φθάσουν να διαλυθούν εις τα εξ ων συνετέθησαν.

Εξαιρετικώς ευχάριστη έκπληξη απετέλεσε η συντριβή της ανθελληνικής ΔΗΜΑΡ, τα στελέχη της οποίας με την προνομιακή παρουσία τους στα μ.μ.ε. και τον δημόσιο λόγο εν γένει, πρωτοστατούν στην μανιώδη εκτόξευση και διάχυση του αντεθνικού, εθνομηδενιστικού δηλητηρίου στην ελληνική κοινωνία.

Στα αξιοπρόσεκτα υπήρξε μεταξύ των άλλων και η επανεμφάνιση του γνωστοῦ καιροσκόπου Καρατζαφέρη. Ήταν παραπάνω από εμφανές ότι το Σύστημα έκανε το παν (με την στοχευμένη υπερπροβολή του στα μ.μ.ε.) για την νεκρανάσταση του ΛΑ.Ο.Σ., παράλληλα με το βιαστικό στήσιμο και άλλων νερόβραστων αστο-πατριωτικών νέων κομμάτων (Πολύδωρα, Ψωμιάδη, κ.λπ.), σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αποσπάσει κάποιους ψηφοφόρους από την Χ.Α., τις οποίες να διοχετεύσει προς μια πιο ελεγχόμενη και ασφαλή κατεύθυνση, πράγμα που σε ένα μικρό βαθμό κατάφερε.


Αφήνουμε τελευταία την περίπτωση της Χρυσής Αυγής που, αν και δεν κατάφερε να φθάσει σε διψήφιο ποσοστό, όπως προσδοκούσε, πλησίασε το 10%, αναδεικνυόμενη τρίτο σε δύναμη κόμμα, αυξάνοντας θεαματικά τα ποσοστά της (σε σύγκριση με τις βουλευτικές εκλογές). Πρέπει αφ’ ενός σε μιάν αποτόμηση να λάβει κανείς υπ’ όψιν τις απηνείς και άρον-άρον κακοστημένες διώξεις, πέραν πάσης εννοίας στοιχειώδους νομιμότητος αλλά και σοβαροφανείας, φυλακίσεις στελεχών με αστεία προσχηματικά κατηγορητήρια (μεταξύ των οποίων του γ.γ. και της μισής κοινοβουλευτικής ομάδας), τις άνανδρες δολοφονίες μελών (από σκοπίμως αφημένους να αλωνίζουν ακροαριστερούς τρομοκράτες), το αδιάκοπο ιεροεξεταστικού τύπου κυνήγι μαγισσών, την ιδεολογική δαιμονοποίηση και μιαν αήθη επικοινωνιακή καταιγίδα, που περιελάμβανε από «νουθεσίες» προς τους ψηφοφόρους (για να «διορθώσουν» την ψήφο τους), εκτόξευση λάσπης, αδιάκοπη πλύση εγκεφάλου του τηλεοπτικού κοινού, έως και έμμεσες, πλην σαφείς, απειλές προς τους ψηφοφόρους για κοινωνικές και ποινικές συνέπειες που θα έπρεπε να αναμένουν εφ’ όσον συνεχίζουν να έχουν «λανθασμένες» ιδέες, προτιμήσεις, κ.λπ. Χαίρε «φιλελεύθερη» «δημοκρατία», χαίρε!
Είναι μεν εντυπωσιακή, αλλά όχι και εκπλήσσουσα για όσους έχουν μάτια και αντίληψη περί της απόλυτης και ουσιαστικά μονόχνωτης δικτατορίας των κρατούντων μ.μ.ε., η καθολική σύμπνοια του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου στον τηλεοπτικό αποκλεισμό και την προπαγάνδα εναντίον της Χ.Α. – η οποία βεβαίως, ως ένα βαθμό, λειτούργησε αντίστροφα σε σχέση με τους στόχους των εμπνευστών της, αφού της επέτρεψε να εισπράττει τις συμπάθειες όσων πολιτών αντιλαμβάνονταν κι ενοχλούνταν από το εξόφθαλμον του πράγματος, που και από μόνο του συνιστά αυτοαναίρεση της ψευτο-δημοκρατίας. Διότι σε κάθε περίπτωση η στάση και συμπεριφορά των «δημοκρατικών» κομμάτων, των μ.μ.ε. και των θεσμικών παραγόντων απέναντι στην Χ.Α. καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα, συνιστούν το πιο εντυπωσιακό ξεβράκωμα της αστικής δημοκρατίας – αποκάλυψη της κολοσσιαίων διαστάσεων απάτης του κοινοβουλευτισμού, στα μάτια και των πλέον αφελών, αφού απεδείχθη πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι υποκριτικές διακηρύξεις της δημοκρατίας περί θρησκευτικής προσκολλήσεως στις διατυμπανιζόμενες αρχές της ελευθεροφωνίας, πολυφωνίας, ελευθερίας στη διακίνηση των ιδεών, ισονομίας, σεβασμού σε όλες τις απόψεις, δεν αποτελούν παρά προσχηματικά προπαγανδιστικά τεχνάσματα, που εύκολα παραπετῶνται μόλις οι φαύλοι ταγοί του προδοτικού Συστήματος εξουσίας αισθανθούν απειλούμενοι. «Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» λένε, αλλά, όταν με δημοκρατικές διαδικασίες (αρχή της πλειοψηφίας, ψηφοφορία) ένα αποτέλεσμα δεν είναι αρεστό στους εξουσιαστές, τότε οι δημοκρατικές αρχές εγκαταλείπονται… Τότε προέχει η «υπεράσπιση» της δημοκρατίας με μεθόδους …δικτατορικές και μάλιστα απροκάλυπτα και κυνικά!
Θα προσθέταμε εδώ παρενθετικώς ὀτι η δημοκρατία, πράγματι, δεν έχει αδιέξοδα: είναι η ίδια ένα απόλυτο αδιέξοδο, κι αυτό αναδεικνύεται ακόμη και σ’ αυτήν την πέτρα του σκανδάλου, την Χρυσή Αυγή.
Η οποία εισπράττει τα οφέλη του απολύτου ξεγυμνώματος του Συστήματος – χωρίς όμως, δυστυχώς, να διαθέτει τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις αληθινής καθοδηγήσεως και ηγεσίας προς μιαν επαναστατική υπέρβαση των αδιεξόδων, καθώς επανειλημμένως έχουμε επισημάνει και αναλύσει.
Πέραν όμως των οίκοθεν εγγενών της ασφυκτικών περιορισμών, το γεγονός ότι 1 στους 10 ψηφοφόρους που προσήλθαν στις κάλπες (γιατί ένα εξόχως εντυπωσιακό ποσοστό πολιτών ούτως η άλλως απείχε από τις εκλογές, αναδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την αποχή ως πρώτο κόμμα) επιμένει, να αγνοεί πεισματικά την λυσσαλέα προπαγάνδα του Συστήματος, αδιαφορώντας για τις ύβρεις, τις λοιδορίες και την «ρετσινιά» του «εγκληματία ναζιστή» που προσάπτεται σε κάθε εθνικιστή, είναι μεν ίσως το παρήγορο στοιχείο των εκλογών, τουλάχιστον ως ένδειξη των τάσεων, μέρους έστω, της ελληνικής κοινωνίας – πέραν της αδυναμίας της Χ.Α. να αξιοποιήσει το τεράστιο αυτό πολιτικό κεφάλαιο προς μια θετική κατεύθυνση, δεδομένων των περιορισμών που έχουμε κατά καιρούς αναλυτικά επισημάνει και διεξοδικώς αναπτύξει. Βεβαίως η παρουσία νέων ονομάτων με εντυπωσιακά βιογραφικά στα ψηφοδέλτια της Χ.Α., όπως π.χ. των δύο στρατηγών που τελικώς εξελέγησαν (με τρίτο εκλεγέντα τον γενναίο πατέρα του ενός εκ των θυμάτων των ανάνδρων τρομοκρατών) καθώς και διαφόρων διακεκριμένων ιατρών, νομικών, κ.λπ., μέτρησε αναμφίβολα σε επίπεδο εντυπώσεων και πιθανώς να ήταν το στοιχείο εκείνο (μαζί με την βόμβα μεγατόνων των Μπαλτάκειων αποκαλύψεων περί της ποδηγετήσεως της δικαστικής εξουσίας από την κυβέρνηση, κατ’ εντολήν των σιωνιστικών οργανώσεων των ΗΠΑ), που αναχαίτισε τις προθέσεις της κυβερνήσεως για μια νέα (διά της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης) απόπειρα συνταγματικής εκτροπής και απαγορεύσεως της συμμετοχής του κόμματος στις εκλογές (που μέχρι κάποια στιγμή φαινόταν η πιθανότερη εξέλιξη).
Μένει ωστόσο να φανεί αν τα πρόσωπα αυτά που εξελέγησαν θα καταφέρουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ήτοι στις απαιτήσεις του ρόλου που αρμόζει σε εθνικιστές ευρωβουλευτές, με δεδομένο ότι προσήγγισαν την Χ.Α. το τελευταίο διάστημα, που σημαίνει ότι η ιδεολογική τους ταυτότητα, συγκρότηση και συνειδητοποίηση είναι άγνωστη. Είναι βεβαίως προς τιμήν τους το ότι έθεσαν τις υποψηφιότητές τους στη φάση αυτή διότι, δίχως άλλο, απαιτείται πολύ θάρρος από ένα πρόσωπο με επιστημονικό και επαγγελματικό κύρος, για να αποφασίσει να εκτεθεί δημοσίως, σε μια εποχή όπως η σημερινή, με δεδομένο το ακραία υστερικό αντιφασιστικό κλίμα που έχει καλλιεργηθεί και τον αντικειμενικό φόβο τρομοκρατικών επιθέσεων και δικαστικών περιπετειών, λόγω της εφαρμοζόμενης από το αντεθνικό σύστημα δικαστικής αντιμετωπίσεως με όρους «συλλογικής ευθύνης» και της απροκάλυπτης πλέον ποινικοποιήσεως της πολιτικής εκφράσεως και δράσεως.
Πέραν, όμως, της επισημαινομένης βεβαίας ανεπαρκείας του κρατούντος κεντρικού κυκλώματος της ΧΑ να αξιοποιήσει τους καρπούς των περιστάσεων, φρονούμε ότι ένα εντελώς διαφορετικής ποιότητος και συγκροτήσεως κίνημα, ατομικώς και συλλογικώς νοούμενο, θα είχε υπό τις παρούσες συνθήκες την δυνατότητα να αναδειχθή σε αδιαμφισβήτητη πρώτη δύναμη· η δύναμη, όμως, της «οικογενείας» «προέχει», όπως πάντοτε…
Αν πάντως η (διά της ψήφου στην Χ.Α.) αγνόηση της αντιφασιστικής προπαγάνδας από μεγάλη μερίδα Ελλήνων αποτελεί ένα θετικό σημάδι, οι πρόσφατες εκλογές απεκάλυψαν πάρα πολλά αρνητικά και άκρως θλιβερά στοιχεία.

 Το σημαντικότερο και πιο ανησυχητικό όλων ήταν ο θρίαμβος του φιλοτουρκικού μειονοτικού κόμματος στη Θράκη, που απέδειξε ότι η ολιγωρία του ελληνικού κράτους που άφησε επί δεκαετίες την μουσουλμανική μειονότητα βορά στην προπαγάνδα του τουρκικού προξενείου, αποδίδει καρπούς προς όφελος της Τουρκίας. Η συμπαγής πολιτική έκφραση των μουσουλμάνων της Θράκης δι’ ενός κόμματος που παίρνει γραμμή από την Άγκυρα, λειτουργώντας ως Δούρειος Ίππος για τους νέο-οθωμανικούς σχεδιασμούς της, προοιωνίζει αρνητικότατες εξελίξεις, που δύνανται να οδηγήσουν σε αποσχιστικές τάσεις και μάλιστα πολύ γρήγορα, με δεδομένες τις πρόσφατες γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.
Οι αρνητικότατες εξελίξεις στην Θράκη δεν αποτελούν το μόνο αρνητικό σημάδι που απεκάλυψαν για την πατρίδα μας οι πρόσφατες εκλογές. Η εκλογή ενός Σύρου (!) σε Δήμο της Πελοποννήσου (στη Νέα Μαλωλάδα) είναι ενδεικτική της απαρχής της σταδιακής απώλειας του ελέγχου της χώρας (εκφραζομένης και μέσω των εκλογών) από τον γηγενή πληθυσμό, του οποίου η αλλοτρίωση είναι τέτοια, ώστε να συμβεί να εκλεγούν ως δήμαρχοι στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας δεδηλωμένοι πολέμιοι κάθε έννοιας εθνικής υπερηφάνειας, υπέρμαχοι του «πολυπολιτισμικού» απεθνισμού, υποδαυλιστές της λαθρομεταναστεύσεως και του εποικισμού της χώρας από τριτοκοσμικούς εισβολείς, ένθερμοι διοργανωτές παρελάσεων κιναίδων (gay parades) κ.λπ. Τι καλό να περιμένει κανείς από έναν τέτοιο λαό, έναν λαό που προβαίνει σε τέτοιες επιλογές – και μάλιστα σε μιαν εποχή κατά την οποία οι ελληνικές μεγαλουπόλεις μετατρέπονται σε γκέτο τριτοκοσμικών λαθροεποίκων; Τι να περιμένει κανείς από έναν λαό που εκλέγει, από τον α΄ γύρο και μάλιστα με συντριπτικό ποσοστό (!), ως δήμαρχο Μαραθώνα (!) τον …Ψινάκη (!!!); Ασύλληπτο το όνειδος για τη Ιερά Γη των Μαραθωνομάχων – διεθνής ο διασυρμός της Ελλάδος όταν ο «νέος δήμαρχος» θα υποδέχεται τις χιλιάδες των ξένων αθλητών κατά την εκκίνηση του ετησίου διεθνούς κλασικού μαραθωνίου Αθηνών!

Αν όμως αυτά τα εν πολλοίς θλιβερά παρατηρούνται στο Ελλαδικό μετεκλογικό σκηνικό, κάποια ευοίωνα σημάδια αχνοφαίνονται στο Ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο, όπου κυριαρχεί το σοκ της επικρατήσεως στις Γαλλικές Ευρωεκλογές του Εθνικού Μετώπου (Front National) της Μαρί Λεπέν. Όσο και αν το FN απέχει πολύ από το να αντιπροσωπεύει ένα αυθεντικό εθνικιστικό κίνημα, έχοντας βάλει αρκετό νερό «πολιτικής ορθότητος» στο κρασί του, ήδη από την εποχή του (αρκετά πιο σκληροπυρηνικού) ιδρυτού του, Ζαν Μαρί Λεπέν, η εντυπωσιακή εκλογική άνοδος του FN προκαλεί ανατριχίλα στους σιωνιστικούς κύκλους και τα φερέφωνά τους ανά την Ευρώπη, γιατί η Γαλλία δεν είναι κάποια οποιαδήποτε αλλά μια μεγάλη και ισχυρή χώρα, η οποία πάντοτε ασκούσε ιδιαίτερη επίδραση σ’ ολόκληρη την Ευρώπη ως, τρόπον τινά, η ίδια η ψυχή της νεώτερης Ευρώπης: δεδομένου ότι η Γαλλία είναι η χώρα από την οποία παραδοσιακά ξεκίνησαν πολλές πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές, νεωτερικά ρεύματα, ριζοσπαστικά κινήματα, είτε πρόκειται για το καλό, είτε για το κακό. Έχει, λοιπόν, η Γαλλία μεγάλο ειδικό πολιτικό βάρος. Αν αυτό συνδυασθεί με την άνοδο εθνικών (λιγότερο ή περισσότερο ριζοσπαστικών και σε κάθε περίπτωση ετερόκλητων μεταξύ τους) δυνάμεων σε πολλές χώρες της Ευρώπης, υπάρχουν κάποιες αμυδρές ελπίδες αφυπνίσεως των Ευρωπαϊκών λαών, προτού χαθούν τα πάντα.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τόσο η νίκη του FN στη Γαλλία, όσο και η άνοδος των λοιπών εθνικών, λαϊκών, πατριωτικών κ.λπ. κινημάτων, ποικίλων αποχρώσεων – αλλά με αντιμεταναστευτική ατζέντα, πράγμα πολύ σημαντικό – σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Βρετανία, Αυστρία, Ουγγαρία, Δανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Γερμανία κ.λπ.) καθώς και η ενίσχυση της Χ.Α. στην Ελλάδα, δεν αφορούν κάποιο ομοιογενές πολιτικό ρεύμα, ιδεολογικά κατασταλαγμένο και καθαρό: το οποίον σημαίνει ότι υφίσταται σοβαρότατο ενδεχόμενο να αποτύχουν και να απογοητεύσουν τους υποστηρικτές τους, όμως δεν παύει, πάντως, να αποτελεί μια θετική εξέλιξη μέσα στην γενική μαυρίλα, καθώς σηματοδοτεί μια μεταστροφή της κοινής γνώμης προς πλέον εθνική κατεύθυνση· που σημαίνει ότι η γραμμή της μάχης μετατοπίζεται εγγύτερα στο στρατόπεδο του εχθρού, δίδοντας έτσι κάποια παράταση χρόνου για την ανασύνταξη των εθνικών δυνάμεων με σκοπό την φυλετική συνειδητοποίηση και την οργάνωση της αντιστάσεως των ευρωπαϊκών λαών ενάντια στις δυνάμεις που κοντεύουν να αφανίσουν τα ευρωπαϊκά έθνη και τον πολιτισμό τους.
Επιπροσθέτως δε οι από τηλεοράσεως οργισμένες εκδηλώσεις ταλμουδικού μίσους και αδέξιες αντιδράσεις πανικού εκ μέρους των «δημοκρατικών» αρουραίων κατόπιν της εκλογικής ενδυναμώσεως των εθνικιστικών κομμάτων, αποτελεί αν μη τι άλλο ένα απολαυστικό θέαμα και αυξάνει την πιθανότητα να τους οδηγήσει σε περαιτέρω λάθος κινήσεις – όπως και ήδη έχει εν πολλοίς συμβή. Ο χρόνος θα δείξει…
ΠΗΓΗ