Πόσο ακόμα;Βαρέθηκα να ψάχνω για μια δουλειά της προκοπής.
Βαρέθηκα να ξυπνάω κάθε μέρα και να ξεγελάω τον εαυτό μου ψάχνοντας για να λέω ότι κάτι κάνω.
Βαρέθηκα να εξαρτώμαι εδω και ένα χρόνο απο τους γονείς μου.
Βαρέθηκα να μην μπορώ να υλοποιήσω τα ονειρά μου.
Βαρέθηκα να μην μπορώ να βγω, να έχω ξεκόψει απο φίλους, φίλες, γνωστούς, από σχέσεις, από τα πάντα.
Βαρέθηκα ν' ακούω κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια (κάνε υπομονή, τα καλύτερα έρχονται, υπάρχουν και χειρότερα και άλλα τέτοια).
Βαρέθηκα να λέω ψέματα όταν με ρωτάνε αν δουλεύω, γιατί ντρέπομαι να πω την αλήθεια.
Βαρέθηκα να αισθάνομαι άχρηστος, αποτυχημένος, μίζερος.
Βαρέθηκα να πηγαίνω σε συνεντεύξεις του κ..... και να με αντιμετωπίζουν σαν αποτυχημένο και τεμπέλη.
Δεν ξέρω πού θα πάει αυτή η κατάσταση και τι θα γίνει.
Κάθε βράδυ που κοιμάμαι θέλω να μην ξημερώσει, γιατι δεν έχω το κουράγιο να περάσω άλλη μια τέτοια μέρα.
Και κάθε πρωί παρακαλώ να νυχτώσει γρήγορα για να τελειώνει η μέρα.
Πόσο ακόμα να αντέξω ρε γαμώτο; Πόσο;
panos , 30 ετών χρ. , Αττική ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου