Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον…

Η ανησυχία του ελληνικού λαού είναι πλέον διάχυτη. Διαβάζουμε κείμενα και άρθρα που αναρτώνται κατά δεκάδες καθημερινά διακρίνουμε την αγωνία των ανθρώπων. Τι συμβαίνει; Πού μας οδηγούν με τα μάτια καλυμμένα;

Σκέπτομαι το μέλλον αλλά δεν μπορώ με τίποτε να το φανταστώ. Δύο χρόνια τώρα βιώνουμε καταστάσεις πρωτόγνωρες. Από το ένα σοκ στο άλλο. Έως και η περυσινή “μνημονιακή” Ελλάδα φαντάζει ασφαλές λιμάνι σε σχέση με το σήμερα! Την ίδια στιγμή τα πάντα έχουν παγώσει. Κανείς δε λαμβάνει καμία πρωτοβουλία. Όλοι παγώσαμε τη ζωή μας. Άλλος ήθελε να παντρευτεί, άλλος να προβεί σε μια επένδυση, άλλος να επιχειρήσει, μα διαρκώς κάθε φορά κάνουν όλοι κράτει. “Τώρα πια θα δούμε τι θα γίνει. Θα δείξει που θα πάει” αλλά τελικά τίποτε δεν ξεκαθαρίζει.

Και ενώ όλο λαμβάνουν χώρα σημαντικά γεγονότα που θα καθορίσουν το όποιο μέλλον, εμείς ποτέ δεν ερωτώμεθα. Κυρίαρχος λαός, δημοκρατία και λοιπές πολιτικάντικες “κορώνες” που απλά εξαντλούνται σε λεκτικό επίπεδο. Κι αυτό προκαλεί μεγαλύτερο φόβο. Ίσως και τρόμο. Κι υποτίθεται πως έχουμε ένα σοσιαλιστικό καθεστώς. Θυμάστε το Βασίλη Παπακωνσταντίνου;

Φοβάμαι για αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.

Ειλικρινά δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό. Σε αυτή τη ζωή, όλοι μας έχουμε κάνει λάθη συναντώντας τα αργότερα στη ζωή. Ήταν όμως επιλογές ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ή τουλάχιστον, κληθήκαμε εμείς να λάβουμε την απόφαση. Ήμασταν εμείς οι υπεύθυνοι. Ακόμη και ο εγκληματίας, ο ναρκομανής, ο κλέφτης, όσο κι αν η ζωή τους φέρθηκε σκληρά στο ξεκίνημα, ήταν αυτοί που αποφάσισαν να ακολουθήσουν το δρόμο που διάβηκαν, όπως αντίστοιχα άλλοι με ίδια βιώματα κινήθηκαν διαφορετικά.

Κι όμως αυτή την κρίσιμη στιγμή οι Έλληνες δεν έχουν δικαίωμα να εκφραστούν. Δεν τους επιτρέπουν οι δουλοπρεπείς συμπατριώτες (;) σωτήρες τους να αποφασίσουν αυτοί για το τι μέλλει γενέσθαι. Τι ντροπή! Τι όνειδος! Τι ξεφτύλα για αυτούς που βρίσκονται στο τιμόνι αυτής της χώρας αλλά και για το λαό που τους ανέδειξε και τους διατήρησε στην επιφάνεια της θάλασσας αντί να τους οδηγήσει στην άβυσσο.

Ένας κατά 20% Έλληνας (εξ αίματος μόνο) που μας διέσυρε και μας έσυρε στη σκλαβιά, ένας στον οποίο εναποτέθησαν ελπίδες και τελικά απογοήτευσε ξεχνώντας όσα έλεγε (ίσως και εκ του ασφαλούς), ένας ανερμάτιστος που προκειμένου να “γλύψει λίγο μπουτάκι” άφησε να πάρει το “εύρηκα” (για να θυμηθούμε το παλιό σποτ) όσα κάποτε έλεγε και δυο τρεις άλλοι που δεν ενώνονται μη τυχόν ποτέ κερδίσουν κι αναλάβουν την καυτή πατάτη ενώ με τη έκφραση αντίθετων απόψεων με τις ηθικές και παραδοσιακές αξίες  του εθνους τοποθέτησαν μόνοι τους το εμπόδιο για να μη τους πλησιάσουν τυχόν περισσότεροι.

Η Ελλάδα προσομοιάζει με αεροπλάνο που χάνει διαρκώς ύψος και οδηγείται στη συντριβή. Σε αντίθεση όμως με τις γνωστές ταινίες καταστροφής “Αirport” της δεκαετίας του 1970 αναζητούνται τόσο ο Αλέν Ντελόν όσο και ο Τζορτζ Κένεντυ για να αποτρέψουν τη συντριβή.

Διορισμένοι πρωθυπουργοί με τεράστιες ευθύνες τα χρόνια της καταλήστευσης των περιουσιών των Ελλήνων στο Χρηματιστήριο και του μαγειρέματος των στοιχείων της οικονομίας ώστε να εισέλθουμε στο ευρώ (ανάθεμα την ώρα), έρχονται με υποδοχή Μεσσία από το πολιτικό ιερατείο να σώσουν (!) την πατρίδα μας. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Πρέπει να πειστούμε ότι το θέλουμε κι εμείς! Και αίφνης προκύπτουν δημοσκοπήσεις σε χρόνο που θα ζήλευε ο αείμνηστος Άιρτον Σένα όπου ο ελληνικός λαός εμφανίζεται, να μη διαθέτει μνήμη επιθυμώντας το νέο πρωθυπουργό, να επιζητεί γενναίες αποφάσεις που πάντα θα είναι μόνο εις βάρος του αλλά ποτέ εναντίον όσων μας έφτασαν ως εδώ και να μην καίγεται για εκλογές, δηλαδή για να αποφασίσει ο ίδιος.

Μα γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά; Μήπως γιατί όπως πάλι σοφά τραγουδούσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το παιχνίδι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο;

Όμως εμείς ας τους απαντήσουμε ξανά με ένα τραγούδι:

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Στ’ αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις
το έργο το ‘χω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε – αν σώζεται -
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε
Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε – αν σώζεται -
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε

Και ας μην ξεχνάμε.

Η ιστορία γράφεται πάντα από τους λίγους, από όσους ξεχώρισαν από τα κατευθυνόμενα πλήθη. Διαφορετικά ακόμη θα ήμασταν υπόδουλοι στους Τούρκους. Εμείς όμως σε αντίθεση με άλλους θα τους αποδείξουμε πως δεν είμαστε ραγιάδες!

Μαζίδης Στρατής                                                                                                                                       ΠΗΓΗ:freepen.gr