4η Αυγούστου 1936... Αν εκείνο το πρωινό ο Εθνικός Επαναστάτης, ο Ιωάννης Μεταξάς μίλαγε για... συναινέσεις, ειρηνικούς διακανονισμούς και αμοιβαίες υποχωρήσεις, κατανόηση και... δημοκρατικούς πολιτισμούς (!) συμβιβασμούς και όσα άλλα ακούμε σήμερα, κι όπως σήμερα θα... γιορτάζαμε... άλλη μία νίκη της ... δημοκρατίας επί του έθνους με την πτώση της «δικτατορίας», με την επιστροφή των προθύμων ... «δημοκρατικών» εξαρτούμενων - ενεργούμενων πάσης φύσεων προστατών - αφεντικών! Δεδομένου μάλιστα του διακηρυχθέντος φιλικού «Συμφώνου Ριμπεντροπ - Μολότωφ» (Υπουργών Εξωτερικών Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης») του προηγουμένου Αυγούστου! Κι ακόμη περισσότερο του μυστικού επίσης τότε συμπληρωματικού «Συμφώνου» που προέβλεπε λεπτομερώς τον διαμελισμό της Ευρώπης και δημιουργία γερμανικών και σοβιετικών σφαιρών επιρροής λεπτομερώς!«Συμφωνα» τα οποία ως γνωστός παραβίασε αργότερα η Γερμανία με την επιθεσή της εναντίον της Σοβιετίας. Γεγονός που εξηγεί άλλωστε την αλλοπρόσαλλη και ενάντια στα πανεθνικά αισθήματα και ενθουσιώδη -ηρωϊκή θυσιαστικότητα ολοκλήρου του ελληνικκού λαού συσπειρωμένου, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων γύρω από τον Ολύμπιο Εθνάρχη Ιωάννη Μεταξά, πλην των Ελληνφώνων Μπολσεβίκων του ΚΚΕ (με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις) που κατήγγειλαν με φυλλάδια και διακηρύξεις το «Όχι» και τον πόλεμο εναντίον του φασισμού σαν «καταχτητικό» και «ιμπεριαλιστικό» με εντολή του «πατερούλη» Στάλιν! Για να μετατραπούν σε «υπερπατριώτες» με τα ΕΛΑΣ και τα ΕΑΜ, όταν αργότερα η Γερμανία επετέθη στην Ρωσία, παραβιάζοντας το σύμφωνο «μη επίθεσης». Εκείνο το πρωϊνό του 1940 ο αυθεντικός Ολύμπιος εθνάρχης αναβίωσε τις ύψιστες στιγμές του ελληνικού μεγαλείου. Ύψωσε περήφανα τα βλέμμα του, κύταξε τον συνομιλητή του, Ιταλό πρέσβη, κατάμαα και με λιτότητα δωρική του είπε περίπου αυτά τα λόγια: Η τιμή και η υπερηφάνεια του λαού, του οποίου ηγούμαι, δεν μου επιτρέπουν να δεχθώ το τελεσιγραφό σας. Η απαντησή μου είναι: Πόλεμος! Από το ίδιο το στόμα του ηγέτου της Νίκης, άκουσε, εμψυχώθηκε και γιγαντώθηκε ο Λαός των Σπαρτιατών των Θερμοπυλών. Του Λεωνίδα το «Μολών Λαβέ», ο Λαός των Σαλαμινομάχων, ο Λαός του Αλεξάνδρου, της χιλιόχρονης πόλης του Βυζαντίου με τους τόσους και τόσους επιδρομείς, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και η απάντησή του στον Μωάμεθ τον πορθητή: «το να παραδώσω την Πόλην δεν είναι δικό μου δικαίωμα, ούτε των κατοικούντων αυτήν, έτοιμοι να θυσιασθούν μέχρι ενός». Με την τραγική και ένδοξη κορωνίδα, το άψυχο κορμί του Παλαιολόγου στην Πύλη του Ρωμανού. Τα αστραπόβροντα του 21, την απάντηση του Αρχιστρατήγου Γέρου του Μωριά στον Ιμπραήμ, «μπορεί να κάψεις τα πάντα σ' αυτόν τον τόπο, που δεν θα σταματήσει ποτέ να γεννάει παλληκάρια, κι' όλους τους μετέπειτα σκληρούς αγώνες του ελληνικού εθνικισμού. Ηγέτης σε ίδιο βάθρο και βεληνεκές ο Ιωάννης Μεταξάς που ενσάρκωνε τέτοια κληρονομιά κι' ένοιωθε στην ψυχή του έντονα την συμπαράσταση των νεκρών του γένους, δεν μπορούσε παρά να βροντοφωνήσει το ΟΧΙ στον εισβολέα και το: «Νυν υπερ πάντων ο γών» και «Υπέρ την Νίκην η Δίξα» στο Λαό που ενέπνευσε, συνένωσε και οδήγησε στην Νίκη. Τα γεγονότα είναι γνωστά και γραμμένα με αίμα. Ολόκληρος ο Ελληνισμός έδωσε εξετάσεις ηρωϊσμού και αγωνιστικού πάθους. Εξετάσεις εθνοπροδοσίας έδωσε και το ΚΚΕ, που χαρακτήρισε τον πόλεμο εκείνο, επίσημα, αναφέραμε, «καταχτητικό» και επομένως «δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν μια τέτοια ... αντεθνική πολιτική.» Το γιατί αυτή η προδοτική στάση, ήδη το αναφέραμε. Εκείνο που όμως σήμερα προβληματίζει είναι ο ιστορικός παραλληλισμός της τότε περιόδου με την σημερινή, σε συνάρτηση με τις αντίστοιχες ηγεσίες.
Η εθνική συνέπεια και υπερηφάνεια της τότε ηγεσίας, σε σύγκριση με τον εθνικό πτωχοπροδρομισμό και την μειοδοσία και ακόμη την κοινωνικο-πολιτική αναλγησία της κάθε σημερινής ηγεσίας. Και σήμερα η χώρα μας αντιμετωπίζει προβλήματα και ανάλογους κινδύνους ή και χειρότερους. Πώς αντιμετωπίζει η όποια σημερινή ηγεσία τις θανάσιμες απειλές για την χώρα και το Έθνος ολόκληρο; Πώς αντιμετωπίζει η την οικονομική κατάρρευση και το ξεπούλημα κάθε εθνικού αποθέματος; Τις ρεμούλες και την καλπάζουσα διαφθορά και σαπίλα με συνέπεια την κοινωνική αναλγησία; Ο Μεταξάς προσέφερε στους εργάτες συλλογικές συμβάσεις, κοινωνικές ασφαλίσεις, το οκτάωρο εργασίας. Προστασία των εθνικών προιόντων και αύξηση παραγωγής. Θεσμοποίησε την ιατρική περίθαλψη, τις υπερωρίεςκαι το περίφημο ΙΚΑ κλπ. Για να μην έχει προστεθεί σήμερα ούτε ένα λιθαράκι στο πρωτόγνωρο και τεράστιο κοινωνικό έργο του. Πώς αντιμετωπίζονται σήμερα τα εθνικά μας θέματα; Με δειλία, φοβικά και υποτακτικά σύνδρομα, αναποφασιστηκότητα και κομπογιαννιτισμό. Αντί να φρονηματίσει εθνικά τον λαό και την Παιδεία, κάνει ότι μπορεί για τον εθνικό ευνουχισμό και τον διχασμό της κομματοκρατίας, ανοίγοντας μέχρι ενός τους ασκούς του Αιόλου. Και ενώ, ο Λαός, ο υπέροχος και πάντα προδομένος βροντοφωνάζει καθημερινά ΟΧΙ, η σημερινή του «ηγεσία» αποδεικνύεται όλο και πιο ενδοτική σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Δεν αντέχουμε στον πειρασμό να θέσουμε μία οδυνηρή ερώτηση σε όσους θέλουν να «αμφισβητήσουν» την πατρότητα του «ΟΧΙ» του 1940. Αν εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου ο Μεταξάς αντί Όχι, έλεγε Ναι, θα εγράφετο το έπος της Αλβανίας; Δεν θα εγράφετο, όπως δεν εγγράφει σήμερα το έπος του Αιγαίου και της Κύπρου! Για να προσθέσω υποθετικά. Αν εκείνο ή οποιοδήποτε άλλο πρωινό, με ας πούμε πρωθυπουργό κάποιο... Ζαχαριάδη, παρουσιάζετο, όχι ο Πρέσβης, αλλά ο ... ανθυποπρόξενος του Στάλιν και ζητούσε τα ίδια ή πολύ χειρότερα, θα είχε το σθένος, ή θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι υπήρχε άρνηση; Άλλωστε και όχι υποθετικά, έχουμε τα πεπραγμένα και την φανατική συναίνεση του ΚΚΕ για την ... «ανεξάρτητη Μακεδονία»! Την ελληνική! Αλλά για τον «παράλογο μύθο» ότι το ‘Όχι» δεν το είπε ο Μεταξάς, αλλά ο ... λαός, παραθέτω απόσπασμα της υπεράνω κάθε υποψίας «Καθημερινής» της 30/10/2007, άρθρο του επίσης υπεράνω πάσης ... φασιστικής υποψίας κ. Αντώνη Καρκαγιάννη! Τίτλος: Τι να κάνουμε; Το «ΟΧΙ» το είπε ο Μεταξάς «... Το «Όχι» το είπε ο Ιωάννης Μεταξάς και το εννοούσε. Μάλιστα, όπως πολλά στοιχεία το επιβεβαιώνουν, ήταν από πριν και από καιρό έτοιμος να το πει! Δεν αιφνιδιάστηκε από τον Ιταλό Πρεσβευτή, ήταν άριστα πληροφορημένος για την συγκέντρωση ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων της Ιταλίας στην Αλβανία και είχε καταλήξει στην πολιτική απόφαση να πει το «ΟΧΙ»... Ο παράλογος αυτός μύθος ότι το «Όχι» δεν το είπε ο Μεταξάς, αλλά ο λαός, κυριάρχησε στην Αριστερά πολλά χρόνια. Παρ' όλο που ο τότε ηγέτης του ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης με το περίφημο γράμμα που έστειλε από τις φυλακές της Κέρκυρας τασσόταν ανεπιφύλακτα στο πλευρό του Μεταξά... αναγνωρίζοντας έτσι τον ηγετικό του ρόλο σ' αυτόν τον αγώνα. Το ίδιο έπραξαν όλοι σχεδόν οι κομμουνιστές κρατούμενοι... Ελάχιστοι ήταν αυτοί που διαφώνησαν με αυτή την «ανεπιφύλακτα πατριωτική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ». Στα νεότερα χρόνια, ο πρώτος στην Αριστερά, αν θυμάμαι καλά, που προσπάθησε να αποκρούσει και να διαλύση αυτόν τον παράλογο μύθο, ήταν ο δημοσιογράφος και ιστορικός, ο μακαρίτης Σπύρος Λιναρδάτος... αισθάνθηκε την υποχρέωση και θέλησε να αποκαταστήσει και να σεβαστεί ιστορικά γεγονότα, τα οποία επιβεβαιώνουν ότι ο Μεταξάς ήταν ο πρωτοπόρος και ο ηγέτης της αντίστασης και του αγώνα κατά της φασιστικής επίθεσης του 1949. Η ιστορία βλέπετε, δεν είναι πάντοτε ευθύγραμμη και προπαντός δεν είναι πρόθυμη να υποταχθεί σε παράλογα ιδεολογικά σχήματα. Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν αυτός που ήταν, αλλά ήταν και αυτός που πήρε την ιστορική απόφαση να πεί το «Όχι» στους εισβολέις». Δεν θα πώ ... «ουδέν σχόλιο»γιτί θέλω να παρατηρήσω στον πολύ έγκριτο δημοσιογράφο, σχετικά με την τελευταία του φράση, ότι «Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν αυτός που ήταν, αλλά ήταν και αυτός που πήρε την ιστορική απόφαση να πεί το «Όχι» στους εισβολείς». Προσωπικά και συνειδητά είμαι και αισθάνομαι περήφανος, γι' αυτό Έλληνας εθνικιστής, θα διετύπωνα διαφορετικά αυτή την φράση: «Ο Ιωάννης Μεταξάς, ακριβώς γι' αυτό που ήταν, πήρε την ιστορική απόφαση να πει το «όχι» στους εισβολείς»! Γιατί ο Μεταξάς ήταν ατόφιος Έλληνας εθνικιστής Επαναστάτης! Όπως και το ανυπέρβλητο μεγαλείο αυτού του Έθνους και η συνέχειά του. Η ιστορία, η ένδοξη ιστορία του οφείλεται σε τέτοιους Άνδρες! Αυτό γράφει και ο αείμνηστος, μεγαλύτερος Ιταλός δημοσιογράφος και ιστορικός, που αναφερόμενος στην «Ιστορία των Ελλήνων» και όχι της «Ελλάδος», ιστορία «μεγάλων ανδρών» (σαν τον Μεταξά) και διά μέσου αυτών των προσωπικοτήτων, διηγείται την «Ιστορία των Ελλήνων»... Η Δημοκρατία που γεννήθηκε ή επινοήθηκε στην Ελλάδα, δεν έχει σχέση με εκείνη. Πρόκειται για έκτρωμα και «δημοκρατία - Φρανκενστάιν». Η Δημοκρατία και ο Χρυσός αιώνας του Περικλέους, ή «του ενός ανδρός ισχύς», η οργανική, ή άμεση, η επιλεκτική καμία απολύτως σχέση δεν έχει με τις σημερινές και δει παγκοσμιοποιημένες φαυλοκρατίες διεφθαρμένες και κατευθυνόμενες... «δημοκρατίες»! Άλλωστε, δεν υπάρχει ούτε το πλέον επαχθές πολίτευμα που να μην αυτοπροσδιορίζεται «Δημοκρατία» όπως «Λαϊκές Δημοκρατίες» κλπ. Αρκεί η ταυτότης Έλλην - Ελληνισμός και τα πάντα διευκρινίζονται.
Έλληνες, λοιπόν, ή «δημοκράτες». Η Ελλάδα έγινε αυτοκρατορία με μεγάλους Αλεξάνδρους και Βυζαντινούς Βασιλείς. Ξανάγινε κράτος ελεύθερο με Κολοκοτρωναίους, με Καποδίστρια και δοξάσθηκε με Μεταξάδες. Οι... δημοκρατικοί ηγέτες συρρίκνωσαν και διαμέλησαν το Έθνος. Οδήγησαν τον λαό μας σε διχασμούς και πένθος, στον πνευματικό μαρασμό και σκοταδισμό, σε εθνική παρακμή και διεθνώς κατέστησαν την χώρα μας «σφαίρα επιρροής» ξένων συμφερόντων και πιονι στις μηχανορραφίες ξένων δυνάμεων. Και πάλι όπως πάντα ... δεν μπορεί να είναι σύμπτωση η «νίκη της δημοκρατίας», Ιούλιος 1974 συνοδεύεται με πένθος και εθνικές ταπεινώσεις. Ιούλιος 1974: επέτειος της νίκης της Δημοκρατίας. Μαύρη επέτειος για το Έθνος και τον κυπριακό Ελληνισμό. Μέχρι ότε η Ελλάδα θα πληρώνει με το σώμα και το αίμα της αυτή την... «δημοκρατία»; Οι «δημοκράτες» γιόρτασαν κι' αυτόν τον Ιούλιο την νίκη της Δημοκρατίας επί του Ελληνισμού. Μετά τον Ιούλιο όμως ήλθε και ο Αύγουστος, η 4η Αυγούστου! Τώρα γιορτάζουν οι Έλληνες, οι εθνικιστές την Νίκη του Εθνικισμού, του ελληνισμού επί της «δημοκρατίας». Αλλιώς δεν θα υπήρχε Ελληνισμός τόσες χιλιάδες χρόνια. Και βέβαια δεν θα τελειώσει σήμερα. Οι «δημοκρατίες» περνούν, η Ελλάς όμως παραμένει.
Σπύρος Σταθόπουλος ΠΗΓΗ:elkosmos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου