του Ιφικράτη Αμυρά
Μετά το τραγικό γεγονός της δολοφονίας των δύο χρυσαυγιτών, όπως πήρα θέση για τον θάνατο του Παύλου Φύσσα, το αυτό θα πράξω για τον Γιώργο Φουντούλη και τον Μανώλη Καπελώνη.
Ως εκπρόσωπος πολιτικού φορέως(ΙΕΡ.Α.Κ.Σ.) δεν εκφράζω συμπάθειες ούτε προς την Αριστερά ούτε προς την Δεξιά πτέρυγα του πολιτικού φάσματος, διότι απλούστατα δεν αναγνωρίζω την υπόσταση αυτού του ευθύγραμμου άξονος.
Πρώτα θα αναλύσω την πολιτική κατάσταση, και στο τέλος του άρθρου θα λάβω θέση.
Από προχθές, έχουν ξεκινήσει οι πάντες να πιθηκίζουν το δακρύβρεχτο συρμό της εποχής: «καταδικάζουμε την βία από οπουδήποτε και αν προέρχεται». Και αυτό το δηλώνουν κομμουνιστές(!), φιλελεύθεροι(!), και χρυσαυγίτες(!).
Οι κομμουνιστές και οι φασίστες, δεν θα έπρεπε να υποκρίνωνται ισχυριζόμενοι ότι καταδικάζουν την βία.
Ακούσαμε και μαθήματα δημοκρατίας από τον Τζέφρυ Παπανδρέου. Αφού κατεδίκασε την δολοφονία, δήλωσε ότι μόνον η δημοκρατική νομιμότητα είναι η σωστή απάντηση στα ακραία φαινόμενα βίας.
Απ’ ό,τι φαίνεται οι δημοκράτες είτε μας περνούν για ηλιθίους, είτε πάσχουν από ιστορικό Αλτσχάιμερ. Επί τέσσερις αιώνες (17ο, 18ο , 19ο , 20ο ), η δημοκρατία διεξήγαγε ένοπλο αγώνα κατά της μοναρχίας και της αριστοκρατίας. Από την Αγγλική επανάσταση του 1642, μέχρι την Ρωσσική επανάσταση του 1917, ζούμε έναν τυφώνα από βίαιες δημοκρατικές επαναστάσεις.
Επομένως η βία είναι στοιχείο της «δημοκρατικής νομιμότητος». Απλώς όταν η δημοκρατία πάρει την εξουσία, καταδικάζει την βία των μη-δημοκρατικών κινημάτων, ώστε να διατηρεί άθικτο το δικό της μονοπώλιο στην βία.
Αν η βία και οι δολοφονίες ήταν ανούσιες και χωρίς αποτέλεσμα, τότε δεν θα υπήρχαν τμήματα με εκπαιδευμένους δολοφόνους στις μυστικές υπηρεσίες των κρατών.
Η βία είναι θεμελιώδης αξία της πολιτικής και της νομοθετικής λειτουργίας. Η πολιτική βία δεν κτυπά το πρόσωπο, αλλά τις επιλογές, το αξίωμα, και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί το πρόσωπο που υφίσταται το βίαιο πλήγμα.
Οι άναρθρες κραυγές περί εμφυλίου, δείχνουν άτομα με έλλειψη ιστορικής και πολιτικής καταρτίσεως. Πρόκειται για ώριμη σύγκρουση ιδεών. Είναι το ανώτερο στάδιο που φτάνει μία ιδέα. Αισθάνεται ότι διαθέτει στελέχη και μάρτυρες να θυσιαστούν για να επικρατήσει.
Οι γελοίες και ανούσιες κοινοτοπίες του τύπου, «καταδικάζουμε την βία», δεν προσφέρουν τίποτε στην πολιτική επιστήμη. Πρόκειται για ρηχή και επιφανειακή ανάλυση.
Το θεμελιώδες ερώτημα που αποτελεί το αναλυτικό μας εργαλείο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το εξής: «ποιός ασκεί βία, εναντίον ποίου, και γιατί».
Αν δεν διαθέτουμε αναλυτικά εργαλεία, θα καταλήγουμε σε λογικά αδιέξοδα. Αν για παράδειγμα, αντί στην θέση των εθνικιστών Φουντούλη-Καπελώνη, ήταν οι προδότες Πάγκαλος-Βενιζέλος, όσοι μιλούν κατά της βίας πάλι θα κατεδίκαζαν την βία προς οιονδήποτε και αν στρέφεται;
Έχουμε σύγκρουση ιδέων. Οι ιδέες έχουν συνέπειες, ενίοτε αιματηρές. Αυτό που συνέβηκε ήταν μία αναβάθμιση στην σύγκρουση ιδεών που παρατηρείται στην Ελληνική κοινωνία. Θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει ως σύγκρουση διεθνισμού και εθνικισμού. Αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Εδώ και πολλά χρόνια, η πολιτική βία έχει ξεθωριάσει τα όρια μεταξύ ενόπλων και αόπλων πολιτών. Έχει υπερβεί τον διαχωριστικό άξονα μεταξύ στρατιωτικών και μη-στρατιωτικών επιχειρήσεων. (για περαιτέρω ανάλυση ίδε Αναβάθμιση του Ελληνικού πολεμικού δόγματος)
Αξίζει να αναλύσουμε σε αυτό το σημείο μία σειρά λαθών που διέπραξε η Χρυσή Αυγή από την ημέρα που εισήλθε στο κυνοβούλιο.
Με τις δηλώσεις και την συμπεριφορά της ταυτίστηκε σε μεγάλο βαθμό με τις δυνάμεις καταστολής. Στο μυαλό της ηγεσίας της ΧΑ τα σώματα ασφαλείας είναι επί μονίμου βάσεως ο στυλοβάτης του Έθνους. Δεν υπάρχει περίπτωση να μετατραπούν σε βραχίονα κατοχικής κυβερνήσεως. Η ΧΑ έχει μία στατική αντίληψη των πραγμάτων, δεν διαθέτει δυναμική αντίληψη.
Επειδή όμως ένα σημαντικό κομμάτι του Λαού υπέφερε και υποφέρει από τα κτυπήματα των πραιτωριανών, σε πολύ μεγάλο βαθμό οι πραιτωριανοί ταυτίστηκαν με την ΧΑ. Ειδικώς στα μάτια της Αριστεράς.
Η ΧΑ νόμιζε ότι μπορεί να κτυπά ατιμωρητί, λαθροεποίκους και αναρχοαριστερούς με την κάλυψη της κατοχικής αστυνομίας, μόνο και μόνο επειδή πήρε υψηλά ποσοστά από αυτή την επαγγελματική ομάδα στις κατοχικές εκλογές.
Η ηγεσία της ΧΑ έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να υπενθυμίζει στο κοινό της ότι πρωταρχικός εχθρός είναι η Αριστερά. Το ότι δεν εμφανιζόταν στις απεργίες και τις διαδηλώσεις κατά του μνημονίου με το αιτιολογικό να μην γίνει προβοκάτσια εις βάρος της από την Αριστερά, με τις εκδηλώσεις στο Μελιγαλά, με τις αγιογραφίες του Μεταξά, με τις δηλώσεις υπέρ της Χούντας, με τις ύποπτες δηλώσεις Μιχολιάκου περί πιθανής μετεκλογικής συνεργασίας ΧΑ-ΝΔ, όλα αυτά ενισχύουν την εντύπωση ότι η ΧΑ λειτουργεί ως δεκανίκι της αστικής δεξιάς.
Ουδέποτε συγκρούστηκε με μέλη της ΝΔ και του Πασοκ. Αντιθέτως, συγκρούστηκε με μέλη του ΠΑΜΕ(ΚΚΕ). Τί δουλειά είχαν τα μέλη της ΧΑ να συγκρουστούν με ένα νεκρό κόμμα;
Και εδώ ακριβώς υπεισέρχεται ο τρόπος σκέψεως της Αριστεράς στην Ελλάδα. Η Αριστερά πάσχει από το σύνδρομο του μεσοπολέμου. Φοβάται ότι θα επαναληφθεί αυτό που συνέβηκε αρκετές φορές, δηλαδή το να συμμαχούν ακροδεξιοί, βασιλικοί, φασίστες, αστοί, εναντίον της Αριστεράς. Και να ακολουθούν εκτοπισμοί, δικτατορίες, βασανιστήρια, εκτελέσεις.
Από την στιγμή που η ΧΑ κατέβαλε προσπάθειες να ταυτιστεί με την ακροδεξιά, το λαϊκό και εθνικιστικό της μήνυμα έσβυνε μπροστά στους ακροδεξιούς συνειρμούς που ανακαλούσε στην συλλογική μνήμη της Αριστεράς.
Η ΧΑ έκανε περίεργους ακροβατισμούς, στο όνομα της τακτικής. Προσπαθούσε να συνδυάσει τον εθνικοσοσιαλισμό και τον χριστιανισμό επειδή έτσι έκανε και ο Χίτλερ. Μόνο που το χριστιανικό παπαδαριό δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί εθνοσοσιαλιστικές ιδέες. Αποδέχεται μόνον την φυλετική αγνότητα και την εθνική ακεραιότητα του εβραϊκού λαού. Όταν η χριστιανική ορθόδοξη εκκλησία έχει να διαλέξει μεταξύ Ελλήνων εθνικιστών και εβραίων σιωνιστών, είναι δεδομένο ότι θα υποστηρίξει τους δευτέρους.
Επιπλέον η ΧΑ προσπαθούσε να συνδυάσει δημοκρατία και φασισμό. Επειδή ο Χίτλερ κατέλαβε τ ην εξουσία με εκλογές, σκέφτηκαν ότι μπορούσαν και αυτοί. Όταν ένα κόμμα στοχεύει να ανατρέψει την κοινοβουλευτική δημοκρατία πρέπει να το δηλώνει ευθαρσώς όπως πράττει σήμερα το πολιτικό Ισλάμ, αντί να αμφιταλαντεύεται μεταξύ φασισμού και δημοκρατίας.
Αποτέλεσμα της επαμφοτεριζούσης στάσεως της ΧΑ είναι ότι τα μέλη της δεν ήταν έτοιμα να διεξάγουν πολιτικό αγώνα εκτός νόμου. Ούτε ήταν έτοιμα να προστατευθούν σε περιπτώσεις ενόπλου βίας, αφού ζητούσαν και ζητούν προστασία από την αστυνομία. Ίσως να θεώρησαν ότι αν δηλώσουν υποταγή στην κατοχική νομιμότητα και στον κοινοβουλευτισμό, η πολιτική αντίδραση των αντιπάλων τους θα παρέμενε στα πλαίσια του νόμου ή στην χειροδικία.
Ενώ η ΧΑ όντως κρατά αντιμνημονιακή στάση, επειδή ταυτίστηκε με ακροδεξιές αντιλήψεις, οι αριστεροί πολίτες την εξέλαβαν ως προέκταση της ΝΔ και ως κατασταλτική δύναμη των μνημονιακών πολιτικών σε περίπτωση εξεγέρσεως του Λαού.
Άλλος βασικός λόγος για την αντιπάθεια της Αριστεράς προς την ΧΑ είναι ο εθνικιστικός της λόγος κατά των λαθροεποίκων. Επειδή η ηγεσία της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι σε μεγάλο βαθμό είναι διεθνιστική και μισελληνική, θεώρησε ότι στην σύγκρουση λαθροεποίκων – ΧΑ έπρεπε να πάρει το μέρος των λαθροεποίκων ενάντια στους εθνικιστές. Εκεί απεδείχθη ότι η ΧΑ δεν είχε έτοιμο σχέδιο αποδομήσεως της προπαγάνδας των αντιπάλων.
Ας πάμε τώρα στην δολοφονία. Αν αποδειχτεί ότι η δολοφονία ήταν πλήγμα από Αριστερή οργάνωση, τότε κόμματα όπως ο Σύριζα, το ΚΚΕ, η Ανταρσύα, πρέπει να χαρακτηριστούν εγκληματικές οργανώσεις, εφόσον αυτά τα κόμματα ξεκίνησαν πρώτα να αποκαλούν την ΧΑ εγκληματική οργάνωση λόγω του θανάτου του Π. Φύσσα. Για να υπάρχει ισονομία θα πρέπει να εφαρμοστεί η συλλογική ευθύνη και στα κόμματα της Αριστεράς.
Εις ό,τι αφορά το επικοινωνιακό σκέλος του τραγικού γεγονότος, η ΧΑ επέδειξε όχι μόνον πολιτική απειρία, αλλά έφθασε σε σημείο να υιοθετεί την φρασεολογία των αντιπάλων της. Θέτοντας έτσι τα μέλη της σε μελλοντικούς κινδύνους.
Πολλάκις ο κ. Κασιδιάρης, αποκάλεσε την δολοφονία, «εκτέλεση». Το αυτό έπραξε και ο πατέρας του Φουντούλη. Εκτέλεση, είναι πάντα ο όρος που χρησιμοποιεί η πλευρά που καταφέρνει το πλήγμα στον αντίπαλο. Η πλευρά του θύματος πρέπει να χρησιμοποιεί τον όρο δολοφονία, και τρομοκρατική ενέργεια. Απ’ ό,τι φαίνεται στην ΧΑ δεν γνωρίζουν ότι ο όρος εκτέλεση, ενέχει έναν τόνο απονομής δικαιοσύνης. Οι χρυσαυγίτες τον επαναλάμβαναν συνεχώς χαρακτηρίζοντας την πράξη των αντιπάλων τους, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ασχετοσύνη σε θέματα προπαγάνδας.
Η ΧΑ αρνήθηκε να δείξει φωτογραφίες των νεκρών μελών της. Δεν κατανοώ με ποιά λογική. Μάλλον με την λογική περί σεβασμού των νεκρών. Αλλά όταν το κόμμα σου υφίσταται θανατηφόρο πλήγμα, υποτίθεται ότι προσπαθείς να ηρωποιήσεις τους νεκρούς και να δημιουργήσεις έντονη απώθηση για την πράξη των αντιπάλων. Φωτογραφίες με τους νεκρούς γεμάτους αίματα, θα δημιουργούσαν κύμα συμπάθειας.
Το κερασάκι στην τούρτα, ήταν η δήλωση του κ. Κασιδιάρη, «να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να είμαστε ενωμένοι, η ΧΑ είναι δύναμη ευθύνης». Τρία πουλάκια κάθονται...
Αν υφίστατο ανάλογο θανατηφόρο πλήγμα η Αριστερά , θα κατέβαζε τον Λαό στους δρόμους με οργή και διάθεση για εκδίκηση και σύγκρουση. Τις ανοησίες περί ψυχραιμίας τις διαχέει η καθεστωτική δημοσιογραφία, και φυσικά τις υιοθέτησε ο κ. Κασιδιάρης, όπως υιοθέτησε τον όρο εκτέλεση.
Στις περιπτώσεις του Φύσσα και του Γρηγορόπουλου, η Αριστερά δεν έκανε καμμία έκκληση για ψυχραιμία. Αντιθέτως έκανε εκκλήσεις για ξέσπασμα της λαϊκής οργής.
Ο βουλευτής κ. Ηλιόπουλος δήλωσε, «καταδικάζουμε την βία απ’ όπου και αν προέρχεται», και ζήτησε την προστασία του κατοχικού καθεστώτος για τα γραφεία της ΧΑ. Επίσης δήλωσε ότι φοβάται για την ασφάλεια της οικογενείας του. Οπότε κατάφερε άλλο ένα συντριπτικό πλήγμα στην εικόνα της ΧΑ. Αν οι ηγέτες ζητούν αστυνομική προστασία από το κατοχικό καθεστώς, πώς θα το ανατρέψουν; Και αν φοβάται η ηγεσία, τί θα πρέπει να κάνουν τα απλά μέλη;
Με αυτές τις δηλώσεις απογυμνώθηκε τελείως η ΧΑ. Με εκδηλώσεις νομιμοφροσύνης και καθωσπρεπισμού δεν αποκτάς σοβαρούς οπαδούς, παρά μόνον τίποτε γιαγιάδες που θέλουν να τις συνοδεύσεις μέχρι την τράπεζα για να μην τις ληστέψουν οι αλλοδαποί εγκληματίες.
Εις ό,τι αφορά τους δύο νεκρούς, τον Γιώργο και τον Μανώλη. Μέχρι στιγμής δεν ξέρουμε τους ενόχους και τα κίνητρά τους, αλλά εικάζεται ότι προέρχονται από την επαναστατική αριστερά.
Με βάση το «ποιός ασκεί βία, εναντίον ποίου, και γιατί», αν υποθέσουμε ότι υπεύθυνη είναι η επαναστατική Αριστερά, στο μυαλό των ενόχων η πράξη τους αναλύθηκε περίπου ως εξής: «κτυπάμε φασίστες, διότι κτυπούν εμάς τους αριστερούς και τους μετανάστες».
Αν, λέω αν, πρόκειται για οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς, η πράξη τους είναι καταδικαστέα και απαράδεκτη. Μέχρι στιγμής η επαναστατική Αριστερά δεν έχει καταφέρει ούτε ένα σοβαρό πλήγμα στα καθάρματα της κατοχικής κυβερνήσεως.
Δεν καταδικάζω την βία. Καταδικάζω την επιλογή του συγκεκριμένου στόχου.
Η καθεστωτική Αριστερά στην Ελλάδα έχει αποδείξει με την προδοτική συμπεριφορά της ότι είναι δεκανίκι του κατοχικού καθεστώτος, αφού αρνείται να κατεβάσει στους δρόμους τους οπαδούς της για μετωπική σύγκρουση.
Ενώ κατηγόρησε με λύσσα την ΧΑ για συλλογική ευθύνη στην περίπτωση του Π. Φύσσα, αρνείται να αποκαλέσει εγκληματική οργάνωση το Πασοκ και την Νέα Δημοκρατία, που με τα μνημόνια έχουν δολοφονήσει πάνω από 5.000 χιλιάδες Ελλήνων.
Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των δύο νεκρών εθνικιστών, του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη.
Εύχομαι ταχεία ανάρρωση στον τρίτο νεαρό εθνικιστή, στον Αλέξανδρο Γέροντα, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά.
Γία μία ακόμη φορά καλώ αναρχικούς, κομμουνιστές, εθνικιστές, φασίστες, να συμμαχήσουν, έστω προσωρινώς, για να πλήξουν την κατοχική κυβέρνηση. Έχουμε κοινά συμφέροντα, αλλά διαφορετική ιδεολογική αφετηρία. Κτυπάμε μαζί, παρελαύνουμε ξεχωριστά.
Δεν πρόκειται για την θεωρία των δύο άκρων, όπως την πρεσβεύει η κατοχική ληστοσυμμορία Σαμαρά.
Πρόκειται για συνεργασία του ενός άκρου, των Ελλήνων που θέτουν την επιβίωση του Λαού και της Πατρίδος πάνω απ’ όλα, εναντίον του άλλου άκρου, των υπανθρώπων του κατοχικού καθεστώτος που θέλουν να αφανίσουν τον Λαό και την Πατρίδα.
ΠΗΓΗ
Μετά το τραγικό γεγονός της δολοφονίας των δύο χρυσαυγιτών, όπως πήρα θέση για τον θάνατο του Παύλου Φύσσα, το αυτό θα πράξω για τον Γιώργο Φουντούλη και τον Μανώλη Καπελώνη.
Ως εκπρόσωπος πολιτικού φορέως(ΙΕΡ.Α.Κ.Σ.) δεν εκφράζω συμπάθειες ούτε προς την Αριστερά ούτε προς την Δεξιά πτέρυγα του πολιτικού φάσματος, διότι απλούστατα δεν αναγνωρίζω την υπόσταση αυτού του ευθύγραμμου άξονος.
Πρώτα θα αναλύσω την πολιτική κατάσταση, και στο τέλος του άρθρου θα λάβω θέση.
Από προχθές, έχουν ξεκινήσει οι πάντες να πιθηκίζουν το δακρύβρεχτο συρμό της εποχής: «καταδικάζουμε την βία από οπουδήποτε και αν προέρχεται». Και αυτό το δηλώνουν κομμουνιστές(!), φιλελεύθεροι(!), και χρυσαυγίτες(!).
Οι κομμουνιστές και οι φασίστες, δεν θα έπρεπε να υποκρίνωνται ισχυριζόμενοι ότι καταδικάζουν την βία.
Ακούσαμε και μαθήματα δημοκρατίας από τον Τζέφρυ Παπανδρέου. Αφού κατεδίκασε την δολοφονία, δήλωσε ότι μόνον η δημοκρατική νομιμότητα είναι η σωστή απάντηση στα ακραία φαινόμενα βίας.
Απ’ ό,τι φαίνεται οι δημοκράτες είτε μας περνούν για ηλιθίους, είτε πάσχουν από ιστορικό Αλτσχάιμερ. Επί τέσσερις αιώνες (17ο, 18ο , 19ο , 20ο ), η δημοκρατία διεξήγαγε ένοπλο αγώνα κατά της μοναρχίας και της αριστοκρατίας. Από την Αγγλική επανάσταση του 1642, μέχρι την Ρωσσική επανάσταση του 1917, ζούμε έναν τυφώνα από βίαιες δημοκρατικές επαναστάσεις.
Επομένως η βία είναι στοιχείο της «δημοκρατικής νομιμότητος». Απλώς όταν η δημοκρατία πάρει την εξουσία, καταδικάζει την βία των μη-δημοκρατικών κινημάτων, ώστε να διατηρεί άθικτο το δικό της μονοπώλιο στην βία.
Αν η βία και οι δολοφονίες ήταν ανούσιες και χωρίς αποτέλεσμα, τότε δεν θα υπήρχαν τμήματα με εκπαιδευμένους δολοφόνους στις μυστικές υπηρεσίες των κρατών.
Η βία είναι θεμελιώδης αξία της πολιτικής και της νομοθετικής λειτουργίας. Η πολιτική βία δεν κτυπά το πρόσωπο, αλλά τις επιλογές, το αξίωμα, και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί το πρόσωπο που υφίσταται το βίαιο πλήγμα.
Οι άναρθρες κραυγές περί εμφυλίου, δείχνουν άτομα με έλλειψη ιστορικής και πολιτικής καταρτίσεως. Πρόκειται για ώριμη σύγκρουση ιδεών. Είναι το ανώτερο στάδιο που φτάνει μία ιδέα. Αισθάνεται ότι διαθέτει στελέχη και μάρτυρες να θυσιαστούν για να επικρατήσει.
Οι γελοίες και ανούσιες κοινοτοπίες του τύπου, «καταδικάζουμε την βία», δεν προσφέρουν τίποτε στην πολιτική επιστήμη. Πρόκειται για ρηχή και επιφανειακή ανάλυση.
Το θεμελιώδες ερώτημα που αποτελεί το αναλυτικό μας εργαλείο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το εξής: «ποιός ασκεί βία, εναντίον ποίου, και γιατί».
Αν δεν διαθέτουμε αναλυτικά εργαλεία, θα καταλήγουμε σε λογικά αδιέξοδα. Αν για παράδειγμα, αντί στην θέση των εθνικιστών Φουντούλη-Καπελώνη, ήταν οι προδότες Πάγκαλος-Βενιζέλος, όσοι μιλούν κατά της βίας πάλι θα κατεδίκαζαν την βία προς οιονδήποτε και αν στρέφεται;
Έχουμε σύγκρουση ιδέων. Οι ιδέες έχουν συνέπειες, ενίοτε αιματηρές. Αυτό που συνέβηκε ήταν μία αναβάθμιση στην σύγκρουση ιδεών που παρατηρείται στην Ελληνική κοινωνία. Θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει ως σύγκρουση διεθνισμού και εθνικισμού. Αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Εδώ και πολλά χρόνια, η πολιτική βία έχει ξεθωριάσει τα όρια μεταξύ ενόπλων και αόπλων πολιτών. Έχει υπερβεί τον διαχωριστικό άξονα μεταξύ στρατιωτικών και μη-στρατιωτικών επιχειρήσεων. (για περαιτέρω ανάλυση ίδε Αναβάθμιση του Ελληνικού πολεμικού δόγματος)
Αξίζει να αναλύσουμε σε αυτό το σημείο μία σειρά λαθών που διέπραξε η Χρυσή Αυγή από την ημέρα που εισήλθε στο κυνοβούλιο.
Με τις δηλώσεις και την συμπεριφορά της ταυτίστηκε σε μεγάλο βαθμό με τις δυνάμεις καταστολής. Στο μυαλό της ηγεσίας της ΧΑ τα σώματα ασφαλείας είναι επί μονίμου βάσεως ο στυλοβάτης του Έθνους. Δεν υπάρχει περίπτωση να μετατραπούν σε βραχίονα κατοχικής κυβερνήσεως. Η ΧΑ έχει μία στατική αντίληψη των πραγμάτων, δεν διαθέτει δυναμική αντίληψη.
Επειδή όμως ένα σημαντικό κομμάτι του Λαού υπέφερε και υποφέρει από τα κτυπήματα των πραιτωριανών, σε πολύ μεγάλο βαθμό οι πραιτωριανοί ταυτίστηκαν με την ΧΑ. Ειδικώς στα μάτια της Αριστεράς.
Η ΧΑ νόμιζε ότι μπορεί να κτυπά ατιμωρητί, λαθροεποίκους και αναρχοαριστερούς με την κάλυψη της κατοχικής αστυνομίας, μόνο και μόνο επειδή πήρε υψηλά ποσοστά από αυτή την επαγγελματική ομάδα στις κατοχικές εκλογές.
Η ηγεσία της ΧΑ έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να υπενθυμίζει στο κοινό της ότι πρωταρχικός εχθρός είναι η Αριστερά. Το ότι δεν εμφανιζόταν στις απεργίες και τις διαδηλώσεις κατά του μνημονίου με το αιτιολογικό να μην γίνει προβοκάτσια εις βάρος της από την Αριστερά, με τις εκδηλώσεις στο Μελιγαλά, με τις αγιογραφίες του Μεταξά, με τις δηλώσεις υπέρ της Χούντας, με τις ύποπτες δηλώσεις Μιχολιάκου περί πιθανής μετεκλογικής συνεργασίας ΧΑ-ΝΔ, όλα αυτά ενισχύουν την εντύπωση ότι η ΧΑ λειτουργεί ως δεκανίκι της αστικής δεξιάς.
Ουδέποτε συγκρούστηκε με μέλη της ΝΔ και του Πασοκ. Αντιθέτως, συγκρούστηκε με μέλη του ΠΑΜΕ(ΚΚΕ). Τί δουλειά είχαν τα μέλη της ΧΑ να συγκρουστούν με ένα νεκρό κόμμα;
Και εδώ ακριβώς υπεισέρχεται ο τρόπος σκέψεως της Αριστεράς στην Ελλάδα. Η Αριστερά πάσχει από το σύνδρομο του μεσοπολέμου. Φοβάται ότι θα επαναληφθεί αυτό που συνέβηκε αρκετές φορές, δηλαδή το να συμμαχούν ακροδεξιοί, βασιλικοί, φασίστες, αστοί, εναντίον της Αριστεράς. Και να ακολουθούν εκτοπισμοί, δικτατορίες, βασανιστήρια, εκτελέσεις.
Από την στιγμή που η ΧΑ κατέβαλε προσπάθειες να ταυτιστεί με την ακροδεξιά, το λαϊκό και εθνικιστικό της μήνυμα έσβυνε μπροστά στους ακροδεξιούς συνειρμούς που ανακαλούσε στην συλλογική μνήμη της Αριστεράς.
Η ΧΑ έκανε περίεργους ακροβατισμούς, στο όνομα της τακτικής. Προσπαθούσε να συνδυάσει τον εθνικοσοσιαλισμό και τον χριστιανισμό επειδή έτσι έκανε και ο Χίτλερ. Μόνο που το χριστιανικό παπαδαριό δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί εθνοσοσιαλιστικές ιδέες. Αποδέχεται μόνον την φυλετική αγνότητα και την εθνική ακεραιότητα του εβραϊκού λαού. Όταν η χριστιανική ορθόδοξη εκκλησία έχει να διαλέξει μεταξύ Ελλήνων εθνικιστών και εβραίων σιωνιστών, είναι δεδομένο ότι θα υποστηρίξει τους δευτέρους.
Επιπλέον η ΧΑ προσπαθούσε να συνδυάσει δημοκρατία και φασισμό. Επειδή ο Χίτλερ κατέλαβε τ ην εξουσία με εκλογές, σκέφτηκαν ότι μπορούσαν και αυτοί. Όταν ένα κόμμα στοχεύει να ανατρέψει την κοινοβουλευτική δημοκρατία πρέπει να το δηλώνει ευθαρσώς όπως πράττει σήμερα το πολιτικό Ισλάμ, αντί να αμφιταλαντεύεται μεταξύ φασισμού και δημοκρατίας.
Αποτέλεσμα της επαμφοτεριζούσης στάσεως της ΧΑ είναι ότι τα μέλη της δεν ήταν έτοιμα να διεξάγουν πολιτικό αγώνα εκτός νόμου. Ούτε ήταν έτοιμα να προστατευθούν σε περιπτώσεις ενόπλου βίας, αφού ζητούσαν και ζητούν προστασία από την αστυνομία. Ίσως να θεώρησαν ότι αν δηλώσουν υποταγή στην κατοχική νομιμότητα και στον κοινοβουλευτισμό, η πολιτική αντίδραση των αντιπάλων τους θα παρέμενε στα πλαίσια του νόμου ή στην χειροδικία.
Ενώ η ΧΑ όντως κρατά αντιμνημονιακή στάση, επειδή ταυτίστηκε με ακροδεξιές αντιλήψεις, οι αριστεροί πολίτες την εξέλαβαν ως προέκταση της ΝΔ και ως κατασταλτική δύναμη των μνημονιακών πολιτικών σε περίπτωση εξεγέρσεως του Λαού.
Άλλος βασικός λόγος για την αντιπάθεια της Αριστεράς προς την ΧΑ είναι ο εθνικιστικός της λόγος κατά των λαθροεποίκων. Επειδή η ηγεσία της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι σε μεγάλο βαθμό είναι διεθνιστική και μισελληνική, θεώρησε ότι στην σύγκρουση λαθροεποίκων – ΧΑ έπρεπε να πάρει το μέρος των λαθροεποίκων ενάντια στους εθνικιστές. Εκεί απεδείχθη ότι η ΧΑ δεν είχε έτοιμο σχέδιο αποδομήσεως της προπαγάνδας των αντιπάλων.
Ας πάμε τώρα στην δολοφονία. Αν αποδειχτεί ότι η δολοφονία ήταν πλήγμα από Αριστερή οργάνωση, τότε κόμματα όπως ο Σύριζα, το ΚΚΕ, η Ανταρσύα, πρέπει να χαρακτηριστούν εγκληματικές οργανώσεις, εφόσον αυτά τα κόμματα ξεκίνησαν πρώτα να αποκαλούν την ΧΑ εγκληματική οργάνωση λόγω του θανάτου του Π. Φύσσα. Για να υπάρχει ισονομία θα πρέπει να εφαρμοστεί η συλλογική ευθύνη και στα κόμματα της Αριστεράς.
Εις ό,τι αφορά το επικοινωνιακό σκέλος του τραγικού γεγονότος, η ΧΑ επέδειξε όχι μόνον πολιτική απειρία, αλλά έφθασε σε σημείο να υιοθετεί την φρασεολογία των αντιπάλων της. Θέτοντας έτσι τα μέλη της σε μελλοντικούς κινδύνους.
Πολλάκις ο κ. Κασιδιάρης, αποκάλεσε την δολοφονία, «εκτέλεση». Το αυτό έπραξε και ο πατέρας του Φουντούλη. Εκτέλεση, είναι πάντα ο όρος που χρησιμοποιεί η πλευρά που καταφέρνει το πλήγμα στον αντίπαλο. Η πλευρά του θύματος πρέπει να χρησιμοποιεί τον όρο δολοφονία, και τρομοκρατική ενέργεια. Απ’ ό,τι φαίνεται στην ΧΑ δεν γνωρίζουν ότι ο όρος εκτέλεση, ενέχει έναν τόνο απονομής δικαιοσύνης. Οι χρυσαυγίτες τον επαναλάμβαναν συνεχώς χαρακτηρίζοντας την πράξη των αντιπάλων τους, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ασχετοσύνη σε θέματα προπαγάνδας.
Η ΧΑ αρνήθηκε να δείξει φωτογραφίες των νεκρών μελών της. Δεν κατανοώ με ποιά λογική. Μάλλον με την λογική περί σεβασμού των νεκρών. Αλλά όταν το κόμμα σου υφίσταται θανατηφόρο πλήγμα, υποτίθεται ότι προσπαθείς να ηρωποιήσεις τους νεκρούς και να δημιουργήσεις έντονη απώθηση για την πράξη των αντιπάλων. Φωτογραφίες με τους νεκρούς γεμάτους αίματα, θα δημιουργούσαν κύμα συμπάθειας.
Το κερασάκι στην τούρτα, ήταν η δήλωση του κ. Κασιδιάρη, «να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να είμαστε ενωμένοι, η ΧΑ είναι δύναμη ευθύνης». Τρία πουλάκια κάθονται...
Αν υφίστατο ανάλογο θανατηφόρο πλήγμα η Αριστερά , θα κατέβαζε τον Λαό στους δρόμους με οργή και διάθεση για εκδίκηση και σύγκρουση. Τις ανοησίες περί ψυχραιμίας τις διαχέει η καθεστωτική δημοσιογραφία, και φυσικά τις υιοθέτησε ο κ. Κασιδιάρης, όπως υιοθέτησε τον όρο εκτέλεση.
Στις περιπτώσεις του Φύσσα και του Γρηγορόπουλου, η Αριστερά δεν έκανε καμμία έκκληση για ψυχραιμία. Αντιθέτως έκανε εκκλήσεις για ξέσπασμα της λαϊκής οργής.
Ο βουλευτής κ. Ηλιόπουλος δήλωσε, «καταδικάζουμε την βία απ’ όπου και αν προέρχεται», και ζήτησε την προστασία του κατοχικού καθεστώτος για τα γραφεία της ΧΑ. Επίσης δήλωσε ότι φοβάται για την ασφάλεια της οικογενείας του. Οπότε κατάφερε άλλο ένα συντριπτικό πλήγμα στην εικόνα της ΧΑ. Αν οι ηγέτες ζητούν αστυνομική προστασία από το κατοχικό καθεστώς, πώς θα το ανατρέψουν; Και αν φοβάται η ηγεσία, τί θα πρέπει να κάνουν τα απλά μέλη;
Με αυτές τις δηλώσεις απογυμνώθηκε τελείως η ΧΑ. Με εκδηλώσεις νομιμοφροσύνης και καθωσπρεπισμού δεν αποκτάς σοβαρούς οπαδούς, παρά μόνον τίποτε γιαγιάδες που θέλουν να τις συνοδεύσεις μέχρι την τράπεζα για να μην τις ληστέψουν οι αλλοδαποί εγκληματίες.
Εις ό,τι αφορά τους δύο νεκρούς, τον Γιώργο και τον Μανώλη. Μέχρι στιγμής δεν ξέρουμε τους ενόχους και τα κίνητρά τους, αλλά εικάζεται ότι προέρχονται από την επαναστατική αριστερά.
Με βάση το «ποιός ασκεί βία, εναντίον ποίου, και γιατί», αν υποθέσουμε ότι υπεύθυνη είναι η επαναστατική Αριστερά, στο μυαλό των ενόχων η πράξη τους αναλύθηκε περίπου ως εξής: «κτυπάμε φασίστες, διότι κτυπούν εμάς τους αριστερούς και τους μετανάστες».
Αν, λέω αν, πρόκειται για οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς, η πράξη τους είναι καταδικαστέα και απαράδεκτη. Μέχρι στιγμής η επαναστατική Αριστερά δεν έχει καταφέρει ούτε ένα σοβαρό πλήγμα στα καθάρματα της κατοχικής κυβερνήσεως.
Δεν καταδικάζω την βία. Καταδικάζω την επιλογή του συγκεκριμένου στόχου.
Η καθεστωτική Αριστερά στην Ελλάδα έχει αποδείξει με την προδοτική συμπεριφορά της ότι είναι δεκανίκι του κατοχικού καθεστώτος, αφού αρνείται να κατεβάσει στους δρόμους τους οπαδούς της για μετωπική σύγκρουση.
Ενώ κατηγόρησε με λύσσα την ΧΑ για συλλογική ευθύνη στην περίπτωση του Π. Φύσσα, αρνείται να αποκαλέσει εγκληματική οργάνωση το Πασοκ και την Νέα Δημοκρατία, που με τα μνημόνια έχουν δολοφονήσει πάνω από 5.000 χιλιάδες Ελλήνων.
Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των δύο νεκρών εθνικιστών, του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη.
Εύχομαι ταχεία ανάρρωση στον τρίτο νεαρό εθνικιστή, στον Αλέξανδρο Γέροντα, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά.
Γία μία ακόμη φορά καλώ αναρχικούς, κομμουνιστές, εθνικιστές, φασίστες, να συμμαχήσουν, έστω προσωρινώς, για να πλήξουν την κατοχική κυβέρνηση. Έχουμε κοινά συμφέροντα, αλλά διαφορετική ιδεολογική αφετηρία. Κτυπάμε μαζί, παρελαύνουμε ξεχωριστά.
Δεν πρόκειται για την θεωρία των δύο άκρων, όπως την πρεσβεύει η κατοχική ληστοσυμμορία Σαμαρά.
Πρόκειται για συνεργασία του ενός άκρου, των Ελλήνων που θέτουν την επιβίωση του Λαού και της Πατρίδος πάνω απ’ όλα, εναντίον του άλλου άκρου, των υπανθρώπων του κατοχικού καθεστώτος που θέλουν να αφανίσουν τον Λαό και την Πατρίδα.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου