Στις
10 Απριλίου του 1826 στο Μεσολόγγι, σε μία μάντρα απλή και πρόχειρη,
που έγινε το αιώνιο σύμβολο της πολεμικής αρετής των Ελλήνων της
νεωτέρας εποχής, γράφτηκε το Έπος της Εξόδου του Μεσολογγίου. Μιας
πράξεως Αιωνίας, που σίγουρα δεν έχει καμμία σχέση με την «λογική» και
τον «ρεαλισμό» της κάθε Ζυρίχης, του κάθε «η Κύπρος είναι μακριά» και
του κάθε Μνημονίου. Πάνω
από δέκα χιλιάδες ψυχές αποφάσισαν, τότε, να πεθάνουν και να μη
συμβιβασθούν με τον τύραννο και αυτό σίγουρα δεν έχει καμμία σχέση με
όλα αυτά που σήμερα επικρατούν στην δημόσια ζωή της χώρας.
«Τρέμει η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της», γράφει ο Ποιητής και
παραπάνω «Όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει». Τι σχέση
μπορούν να έχουν, λοιπόν, οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» με ό,τι σήμερα
συμβαίνει;
Σκέπτεστε αλήθεια, εάν στο
Μεσολόγγι έκαναν στην άκρη το «συναίσθημα» τι θα γινότανε; Πολύ απλά θα
δεχόντουσαν τον «έντιμο συμβιβασμό», που τους είχε προτείνει και η
υπερδύναμη της εποχής, η Αγγλία, αλλά και οι πασάδες στις 2 Απριλίου του
1826.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, στης
25 Μαρτίου του 1826 ο Λόρδος αρμοστής των Ιονίων Νήσων Σερ Φρέντερικ
Άνταμς πήγε στο Μεσολόγγι και προσέφερε στους υπερασπιστές του την
μεσολάβησή του για να λυθεί η πολιορκία του και να φύγουν ελεύθεροι οι
υπερασπιστές του. Ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος γράφει για την πρόταση
του Άνταμς:
«Οι υπερασπιστές της Ελλάδος όσο απελπισμένοι κι αν ήταν, αρνήθηκαν αγέρωχα την πρόταση»!
Θα μπορούσαν όμως να πουν κατά το
«Ευχαριστούμε τους αμερικάνους» στα Ίμια, «ευχαριστούμε τους Εγγλέζους»
στο Μεσολόγγι και να ζήσουν. Όμως
πέθαναν και αυτό δεν είναι «Ρεαλισμός» δεν είναι «λογική» είναι η
αποθέωση του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ, του συναισθήματος της φλογερής πίστεως προς
την ΠΑΤΡΙΔΑ. Όμως οι προτάσεις δεν σταμάτησαν εκεί. Στης 2
Απριλίου ο Ιμπραήμ και ο Ρεσίντ έστειλαν γραπτή πρόσκληση στην Φρουρά,
προφασιζόμενοι ότι οι Έλληνες είχαν εκφράσει την επιθυμία να συζητήσουν
τους όρους της συνθηκολογήσεως. Με την πρότασή τους επέτρεπαν
στον Ελληνικό στρατό να εγκαταλείψει το Μεσολόγγι και σε όσους κατοίκους
το επιθυμούσαν να φύγουν μαζί με την φρουρά. Οι Έλληνες απήντησαν στους
πασάδες ότι αν θέλουνε το Μεσολόγγι μπορούσαν να έλθουν να το πάρουν.
Και πως ότι είναι να γίνει είναι στα χέρια του Θεού. Αυτό ήταν το
Μεσολόγγι, το Μεσολόγγι με τους χιλιάδες νεκρούς, το Μεσολόγγι με το
ολοκαύτωμα του Καψάλη, ένα ολοκαύτωμα όχι τυχαίο, όπως νομίζουν
ορισμένοι, αλλά προαποφασισμένο!
Συγκεκριμένα, στο κείμενο, που ΠΡΙΝ την
έξοδο είχε συνταχθεί από τον Κασομούλη καθ’ υπαγόρευσιν του Μητροπολίτου
Ρωγών Ιωσήφ αναφερότανε σχετικά:
“Θ’. Οι λαγουμτζήδες να βάλουν εις τα
φυτίλια φωτιά, λογαριάζοντες να βαστάξουν μετά την έξοδόν μας μία ώρα
επέκεινα. Το ίδιο να οδηγηθούν και οι εις τας πυριτοθήκας ευρισκόμενοι
ασθενείς και χωλοί. Ηξεύρομεν όλοι τον Καψάλην”.
Αυτό ήταν, λοιπόν το Μεσολόγγι…
…
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο
στην ομορφιά και χάρη,
Η μαύρη πέτρα ολόχρυση
και το ξερό χορτάρι
Με χίλιες βρύσες χύνεται,
με χίλιες γλώσσες κραίνει
Όποιος πεθάνη σήμερα
χίλιες φορές πεθαίνει.
«ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου