Βρούτοι και τοιούτοι , λουλουδούδες και Ιούδες

«…Μάννα, ο Γιωργάκης έρχεται/ και φέρνει στράτεμα πολύ/ δεν έναι κ’ η δουλειά καλή./ Όσο να μπει κι όσο να βγει, γιόμισ’ η μάντρα κ’ η γιαυλή…». Παραδοσιακό μοιρολόι
“…Όταν μάλιστα τον έχει ξεχέσει το ίδιο το Άγιο Πνεύμα, που έκατσε πάνω του αυτοπροσώπως σαν λευκή περιστέρα (εκεί δίπλα στον Βόσπορο), είναι δυνατόν να μείνει στην απ’ έξω ο «Εκλεκτός». Γι’ αυτό πιστεύει. Πιστεύει κι ελπίζει ! Λησμονώντας τη λαϊκή παροιμιακή σοφία που υπενθυμίζει : «ο ελπίζων χαίροντας, στον Άδη πάει χέζοντας»…”
Παρά την πολιτική του φυλλοροή και το πιπεράτο τσουρομάδημα που ξεκίνησε με τα πρώην τσιράκια του, ο Γιώργος ο Κλούβιος συνεχίζει να περιφέρεται στο πάλκο των καθεστωτικών ΜΜΕ. Όσο αυξάνονται οι διαρροές από τον χώρο των εξαπατημένων οπαδών του, ο φουσκωτός κονφερασιέ θα ξεσπάσει προεκλογικά σε θορυβοδέστερο χολερικό ντελίριο για να κρατηθεί στα φώτα της ράμπας του καθεστωτικού θεάτρου της ολιγαρχίας.
Καθώς εξαφανίζονται μ’ ελαφρά πηδηματάκια ή με αλματικές εκτοξεύσεις οι «αφοσιωμένοι» ξεσκονιστές του κι αναζητούν κάποιο καλόκαρδο … μπόγια να τους περιμαζέψει σαν «αδέσποτα», τόσο χολιάζει και τρελαίνεται ο …θεόσταλτος. Η αμορφωσιά του πολλαπλασιάζει εύλογα την ακατάσχετη μπουρδολογία του κι η ταραχή του (επειδή αναδείχθηκαν πιο επιτήδειοι απ’ αυτόν στην δολιότητα κάποιοι τέως λούστροι του) τον αποπροσανατολίζει όλο και περισσότερο.
Ο εμπαθής και αβαθής ελληνοκόπος πολιτικάντης, λόγω περιστροφικού ιλίγγου από τις επίμονες πολιτικές κωλοτούμπες, μάλλον δεν έμαθε το μάθημά του από την δημοσκοπική κατρακύλα που του επέφερε η λυσσαλέα υποστήριξη του Μνημονίου. Έτσι, με αερολογικές συκοφαντίες, τύπου ζηλότυπης κουτσομπόλας σε «μπιτς – πάρτυ», εξαπέλυσε την οργίλη επίθεσή του εναντίον μας από το καθεστωτικό βήμα της ΝΕΤ: Λεκτικά αμόρφωτος και ιδεολογικά άμορφος, αποκάλεσε το Κίνημα «μόρφωμα». Αναφέρθηκε μπουρδολογώντας σε «γερμανούς πατριώτες» (προφανώς πάσχει και από οπτικοακουστικές παραισθήσεις), ενώ ξέσπασε σε ανερμάτιστες και ασυνάρτητες συσχετίσεις των γερμανικών εγκλημάτων πολέμου στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα με τον σύγχρονο Λαϊκό Εθνικισμό που εκφράζεται μόνον από την Χρυσή Αυγή. Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς δεν μας απέδωσε ευθύνες για ..τον χαμένο πόλεμο του 1897 ή για την πτώση της Βασιλεύουσας. (Προφανώς ο τιτανοτεράστιος Τηλεπρόεδρος ομιλεί «ποιητική αδεία», με … προχώ επιχειρηματολογία όπως : «Δυό πουλάκια που πετάν στα βουνά τ’ Αφγανιστάν, τα καημένα τα καημένα, μοιάζουνε σε μένα» ή «Τα μονοκοτυλήδονα και τα δικοτυλήδονα ανθίζανε στον κάμπο, σού τόχα πει στον Κλήδονα και σμίξανε φιλήδονα τα χείλη μας Μαλάμω»).
Προσεγγίζοντας ψυχοδυναμικά αυτήν την πληθωρική στο δέμας και σουρεαλιστικά ανερμάτιστη στο λόγο πολιτική καρικατούρα, κατανοούμε την κραυγαλέα, μελοδραματική, ευέξαπτη και υπερδραστήρια συμπεριφορά του με σκοπό την διαρκή προσέλκυση της προσοχής. Ο συνήθως τραγελαφικός, διπρόσωπος, «άνετος», είρωνας κι ενίοτε «πικάντικος» Τηλεπρόεδρος, χαρακτηρίζεται παθογνωμονικά από ένα ξεχωριστό γνωστικό στυλ μιας ιδιάζουσας προσωπικότητας. Αυτό το στυλ έχει περιγραφεί θαυμάσια το 1965 από τον διάσημο Αμερικανοεβραίο ψυχίατρο Σαπίρο ως «… σχετικά εκτεταμένο, διάχυτο και ελλιπές ως προς την οξύτητα και τη σαφήνεια, ιδιαίτερα όσον αφορά στις σαφείς λεπτομέρειες. Με μια λέξη, ιμπρεσσιονιστικό».
Αυτό λοιπόν το «ιμπρεσσιονιστικό» γνωστικό στυλ που διαποτίζει την κινησιολογία του Τηλεπρόεδρου, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εκ μέρους του υιοθέτηση παράλογων αμυντικών μηχανισμών. Οπότε αντιλαμβανόμαστε άμεσα ότι προκειμένου να περισώσει τα υπολείμματα του φθίνοντος «κύρους» του, εμποδίζει μεθοδικά την επεξεργασία των πληροφοριών, με μόνιμο σκοπό να αμβλύνει τα έντονα συναισθήματα απόρριψης που αισθάνεται να τον πλημμυρίζουν (από τους άλλους γι αυτόν και αντίστροφα). Με επίμονη απώθηση, άρνηση, αποσύνδεση και καταστολή της πραγματικότητας, αμύνεται εναντίον της και καταλαγιάζει την συναισθηματική του διέγερση.
Το οιστριονικό γνωστικό στυλ του «κλούβιου πρωτοστράτορα», ευθύνεται και για την αποτυχία του να ενσωματώσει ή να αναγνωρίσει τις επιπτώσεις, τις συνέπειες και τις λεπτομέρειες των πολιτικών του εμπειριών. Αυτός λέει «με τιμή του» και «με παρρησία», ότι «έσωσε την χώρα» με το Μνημόνιο (sic!). Σήμερα, μόνον ένας άνθρωπος που ζει σε εικονική πραγματικότητα είτε θεωρεί τους άλλους ανεγκέφαλους μπορεί να λέει κάτι τέτοιο. Εκτός κι αν εμφανίζει όψιμα συμπτώματα τοξίνωσης από ερυσίβη, τον παραισθησιογόνο μύκητα του σανού.
Ταυτόχρονα η επιτηδευμένη διαρκής αναστολή της συναισθηματικής του διέγερσης, εναλλάσσεται με τις υπερβολικές συναισθηματικές του εκδηλώσεις, τις «ξύπνιες» εξωτερικεύσεις του εκείνες που είναι σχεδιασμένες ώστε να προκαλούν την ανταπόκριση των άλλων. Ο Τηλεπρόεδρος είναι … «αητός» και «περπατημένος», οπότε μπορεί άνετα να εκτείνει την προσοχή του ολοκληρωτικά και διάχυτα : Από την γεωπολιτική της Υπερκαυκασίας έως το στρινγκάκι της Μαντόνα. Είναι πάντα «ενήμερος» και «ετοιμόλογος», αλλά αυτό που τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα, είναι το αν τον προσέχουν οι άλλοι ή όχι. Ιδίως όταν τους έχει αγοράσει, εξυπηρετήσει ή «ευεργετήσει».
 Ο τελευταίος μηχανισμός άμυνας του τιτανοτεράστιου είναι αυτή καθεαυτή η ελεγχόμενη συναισθηματικότητά του. Ο «εκλεκτός» μεγαλοεισοδηματίας και «μεγαλοπατριώτης», εμφανιζόμενος έντονα (αλλά πάντα επιφανειακά και ρηχά) συναισθηματικός, μπορεί να αμύνεται στα δεδομένα της πραγματικότητας και στα ειλικρινή συναισθήματα, τα οποία επιθυμεί σφοδρά να αποφύγει. Η ρηχή κι επίπλαστη συναισθηματικότητα, σε συνδυασμό με το «ιμπρεσσιονιστικό» γνωστικό του στυλ, εξυπηρετεί τον οιστριονικό γερασμένο μπόντυ – μπίλντερ στο να στέκει μακριά από κάθε επαφή με οποιεσδήποτε αυθεντικές συναισθηματικές καταστάσεις ή συμπεριφορές, απέναντι τόσο στον εαυτό του όσο και στους άλλους.
Βέβαια όσα μακάβρια ντεφιλέ κακοηθείας κι αν κάνει ο «φιλόχριστος» Τηλεπρόεδρος, το καθεστωτικό μόντελινγκ χρειάζεται νέες .. μοντέλες καθωσπρεπικού «πατριωτισμού». Λουστράτες, με πανεπιστημιακά πτυχία και μεταπτυχιακές σπουδές (κατά προτίμηση στο εξωτερικό !). Ελπίζει όμως ο γαλανόλευκος μπαλαφουμάς: Θες η μακρά εμπειρία με τα μανεκέν, θες η σκανδαλοθηρική δημοσιογραφία των εκβιασμών, θες οι Άγγλοι φίλοι… Πιστεύει ότι τον έχουν ανάγκη οι τέως συνέταιροί του της μνημονιακής συγκυβέρνησης και οι Επικυρίαρχοι. Εδώ οι ξένοι αφέντες έκαναν πρωθυπουργό τον μπασμένο βραδύγλωσσο Αβρούρι. Εδώ κυβέρνησε ο ολίγιστος και ανελλήνιστος Giorgo και προαλείφεται για κυβερνήτης ένας «Τρελαντώνης». Κι αυτός ο ξύπνιος, το παιδί της πιάτσας, ο μάγκας, ο «πατριώτης» θα κωλώσει;
Όταν μάλιστα τον έχει ξεχέσει το ίδιο το Άγιο Πνεύμα, που έκατσε πάνω του αυτοπροσώπως σαν λευκή περιστέρα (εκεί δίπλα στον Βόσπορο), είναι δυνατόν να μείνει στην απ’ έξω ο «Εκλεκτός». Γι’ αυτό πιστεύει. Πιστεύει κι ελπίζει ! Λησμονώντας τη λαϊκή παροιμιακή σοφία που υπενθυμίζει : «ο ελπίζων χαίροντας, στον Άδη πάει χέζοντας».
Προφανώς δεν πήρε χαμπάρι ότι τ’ αφεντικά δεν χρειάζονται αλατζά για το νέο συνολάκι τους, ούτε «μαϊμού» αγγλικό κασμίρι από άχυρο. Τώρα οι μοδίστρες της αναμεταπολίτευσης χρειάζονται .. γαλλικής κατασκευής ρεγιόν, για να ντυθεί ο «νέος πατριωτισμός» στην μεταπαπαδήμειο κολεξιόν. Άλλαξε κι η όρεξή τους, δεν χρειάζονται πιά πολιτικούς κατιμάδες και παρήγγειλαν τρυφερό πολιτικό μπον-φιλέ για το κυρίως πιάτο της μάσας. («Άλλος μπέης άλλα λάδια!»)
Ο καταγέλαστος χριστοκαίσαρας έγραψε ανορθόγραφα το δικό του κεφάλαιο στο βιβλίο της Εθνοπροδοσίας. Τώρα ξεφτάει αμετάκλητα ο δανεικός χιτώνας του σκηνοθετημένου μεγαλείου του. Τζάμπα ο κόπος με τον «παρεμβατικό πατριωτισμό», τζάμπα οι διαβόητες εκλογές «δια βοής», χαμένα και τα κομμάτια βασιλόπιτας για τον Αλλάχ και τα γκλαμουράτα τραπεζώματα. Του βγήκαν σκορδόπιστες οι τηλεπερσόνες που πλασάριζε για γκανιάν, τους το κρατάει αμανάτι και θα ξεκατινιαστούν περισσότερο. Όμως ο Κλούβιος έχει μπαγιόκο και … κονέ. Κινητοποίησε λοιπόν τα ….φουσάτα του και ήδη ανασυγκροτείται : Φουκαράδες σμπίροι, θεσιθήρες γεροντογόητες και πολιτικά φιλόδοξες γλάστρες θα συνεχίσουν να τον πλαισιώνουν. «Στράτεμα πολύ» : Mπριόζες κυρίες και ερωτόπαθοι κομψευόμενοι κύριοι, ημιμαθείς και απαίδευτοι φονταμενταλιστές της ρωμιοσύνης, σημαιοφόροι της ψωρολακώσταινας, γραφικοί τηλεβιβλιοπώλες και ουφολόγοι, αγυιόπαιδες και μισόμαγκες της ατάκας, σύστριγγλοι σαπιορήτορες, φυγόστρατοι «πατριώτες» και σαλτιμπάγκοι «βολευτές» των ψηφοδελτίων.
Στην τσαλακωμένη κοινωνία των πειναλέων ραγιάδων («Για το κομμάτι το παστό λέμε το χοίρο αφέντη!») κυκλοφορούν σε διατίμηση υπαίθριας καντίνας πολλά πολιτικοκοινωνικά αναλώσιμα : Βρούτοι και τοιούτοι, λουλουδούδες και Ιούδες. Συνεπώς ο Πατατούφ Οπλαρχηγός μπορεί να διαλέξει με άνεση φρέσκα και σιτεμένα, αρσενικά ή θηλυκά …. μανεκέν πρόθυμα να παραστήσουν τους «σύνορκους». Θα κρατήσει μαντρωμένους όσους έχει δέσει ποικιλοτρόπως και θα μοιράσει θέσεις και τίτλους σε παλιούς και νέους αυλικούς της «ιμπρεσιονιστικής» αυλής του.
Εμείς θα είμαστε εδώ και θα ψυχαγωγούμαστε με το τραγελαφικό μπουλούκι του.

Θ.Π.                                                                                                   ΠΗΓΗ:xryshaygh.wordpress.com