Η σημαντικότητα της θέσεως του Προέδρου είναι μεγάλη, γιατί είναι ο μόνος παράγοντας ο οποίος μπορεί να σπάσει τη διαπλοκή της εκτελεστικής εξουσίας με αυτήν της νομοθετικής. Είναι σημαντικός ο ρόλος του, γιατί απλούστατα η υπογραφή τού Προέδρου είναι η "τελευταία" υπογραφή. Είναι η τελευταία υπογραφή προτού ένα νομοσχέδιο της Βουλής γίνει νόμος του κράτους και επιβληθεί στους Έλληνες. Από τη στιγμή που τα κόμματα ελέγχουν τόσο την κυβέρνηση όσο και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ευνόητο είναι ότι πρέπει να ελέγχονται στην περίπτωση που θα θελήσουν να υπερβούν τα όρια που προσδιορίζονται από το Σύνταγμα.
Στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται η ισχύς του Προέδρου. Ο Πρόεδρος, όταν αντιληφθεί πως κάτι ύποπτο ή περίεργο συμβαίνει, δεν υπογράφει. Όταν αντιληφθεί ότι ένας νόμος είναι "διάτρητος" και οδηγεί στην ασυδοσία των "ημετέρων", δεν υπογράφει.
Δεν έχει σημασία πώς θα το αντιληφθεί. Δεν έχει σημασία αν αφουγκραστεί την κοινή γνώμη ή δώσει σημασία σε δημοσιεύματα ή ενημερωθεί από κάποιους πολίτες. Σημασία έχει ότι, αν αντιληφθεί πως κάτι δεν "συνάδει" με τον συνταγματικό νόμο, μπορεί ν' αρνηθεί την υπογραφή του. Αυτή η άρνηση είναι το υπέρτατο "όπλο" του.
Ο Πρόεδρος δεν είναι αυτός ο οποίος θα κρίνει τον υποψήφιο νόμο. Δεν είναι αυτός ο οποίος θ' αποφανθεί για τη συνταγματικότητά του. Ο Πρόεδρος είναι αυτός που σε μια τέτοια περίπτωση θα τον παραπέμψει στον "ειδικό" και αυτός είναι η δικαστική εξουσία. Με τον τρόπο αυτόν και εντελώς ομαλά εμπλέκεται και η τρίτη κυρίαρχη εξουσία στον έλεγχο των κρατούντων. Από εκεί και πέρα φεύγει η ευθύνη από τον Πρόεδρο και πηγαίνει στη δικαστική εξουσία. Αν αυτή αποφανθεί για τη συνταγματική ορθότητα του νόμου, "καλύπτει" τον Πρόεδρο και στην ουσία παίρνει την ευθύνη. Γι' αυτόν τον λόγο ο Πρόεδρος απαγορεύεται να έχει "θέση" και "άποψη". Απαγορεύεται, γιατί είναι δυνατόν, εξαιτίας της "θέσης" ή της "άποψής" του, να κάνει τα στραβά "μάτια" και αυτό είναι εγκληματικό για τη θέση του.
"Θέση" και "άποψη" μπορούν να έχουν αυτοί οι οποίοι κρίνονται για τις "θέσεις" και τις "απόψεις" τους από τον λαό. Αυτοί οι οποίοι παράγουν πολιτική και είναι οι πολιτικοί. Ο Πρόεδρος δεν παράγει πολιτική. Απαγορεύεται να παράγει πολιτική, γιατί δεν ψηφίζεται από τον λαό γι' αυτήν τη δουλειά. Ο Πρόεδρος ψηφίζεται από τους βουλευτές, για να προστατεύει το Σύνταγμα από τις εξουσίες οι οποίες θα μπορούσαν να το παραβιάζουν. Αυτός ο οποίος παράγει πολιτική "ταξιδεύει". Μέσα στο "ταξίδι" του πειραματίζεται και δοκιμάζει. Ο Πρόεδρος είναι "φύλακας" και οι φύλακες δεν ταξιδεύουν. Οι φύλακες ούτε πειραματίζονται ούτε δοκιμάζουν. Τους προσφέρεται κάτι να το φυλάσσουν και αυτό είναι το καθήκον τους. Ούτε κρίνουν ούτε προσπαθούν να βελτιώσουν αυτό το οποίο τους παραδίδεται προς φύλαξη. Αυτά όλα είναι πράξεις πολιτικές και ως τέτοιες αφορούν τους πολιτικούς.
Έχει αναρωτηθεί κανένας γιατί οι πάντες εκθειάζουν τον σημερινό Πρόεδρο; Γιατί τόσο τα κόμματα όσο και τα ΜΜΕ συμφωνούν για την "ποιότητά" του; Και μόνον πονηρά να σκεφτεί κάποιος, μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Από τη στιγμή που είναι "καλός" για τα κόμματα ή τα ΜΜΕ, είναι "κακός" για τον κόσμο που λεηλατείται από αυτά. Απλά πράγματα. Ο Στεφανόπουλος ήταν ένας κακός Πρόεδρος των Ελλήνων και γι' αυτόν τον λόγο είναι αγαπητός τόσο στα κόμματα όσο και στα ΜΜΕ. Επί των ημερών του έγιναν συνταγματικά εγκλήματα και αυτός, που έπρεπε να είναι "ξύπνιος" στις "πύλες" του Συντάγματος, "κοιμόταν". Όταν άνοιγαν οι "κερκόπορτες" του ελληνικού κράτους, αυτός έβγαζε πατριωτικά λογύδρια στις γριές και στους ανάπηρους πολέμου.
Επί των ημερών του καταλύθηκε το Σύνταγμα με τους "τρομονόμους" και τις παράνομες δίκες των "τρομοκρατών". Επί των ημερών του έγινε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Επί των ημερών του άνοιξαν τα κομματικά "τρωκτικά" τα δημόσια ταμεία. Επί των ημερών του είχαμε παρεμβάσεις της εξουσίας στην οικονομία και οδηγηθήκαμε στο έγκλημα του χρηματιστηρίου. Επί των ημερών του δεν ελέγχθηκαν τα ΜΜΕ και δημιούργησαν το σημερινό άθλιο μονοπώλιο εταιρειών και προσώπων, που λυμαίνεται τα πάντα. Επί των ημερών του φτάσαμε στο σημείο να μην καταλαβαίνουμε πότε τα δελτία ειδήσεων είναι τέτοια και πότε είναι απλά διαφημιστικά σποτ. Επί των ημερών του δημιουργήθηκε η "διαπλοκή", που μονοπωλεί τα πάντα. Γι' αυτόν τον λόγο είναι "αγαπητός" τόσο στα κόμματα όσο και στα ΜΜΕ. Μπορούμε να συντάξουμε μια ολόκληρη λίστα συνταγματικών εγκλημάτων τα οποία διαπράχθηκαν στη θητεία του. Εγκλήματα, τα οποία διαπράχθηκαν την ώρα που αυτός έκανε προπόσεις στις λέσχες αξιωματικών ανά την επικράτεια.
"Αγαπητός" όμως είναι και για μια άλλη ιδιότητά του. Είναι παλαιός πολιτικός γνωστού κομματικού "μαγαζιού". Αυτό από μόνο του είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο συμφέρει. Συμφέρει το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Συμφέρει τόσο τους ιδιοκτήτες των κομμάτων όσο και τους κοινούς πολιτικούς. Γιατί; Γιατί γίνεται αυτό το οποίο είπαμε στην αρχή. Οι πολιτικοί, ενεργώντας ως "συντεχνία", μπορούν να "καπελώνουν" τους πάντες. Η θέση της Προεδρίας της Δημοκρατίας μπαίνει στην "περιουσία" αυτού του ιδιαίτερου "χώρου" και αυτό είναι παράνομο.
Ο "χώρος" της πολιτικής είναι ένας από τους πολλούς "χώρους" στους οποίους μπορούν να δραστηριοποιούνται οι Έλληνες πολίτες. Ένας "χώρος" ανάλογος του επιστημονικού, του καλλιτεχνικού ή του οικονομικού "χώρου". Γιατί θα έπρεπε ένα αξίωμα, το οποίο προβλέπει καθαρά "καθήκοντα", να μονοπωλείται από τους πολιτικούς; Μόνον σ' αυτόν τον "χώρο" δραστηριοποιούνται οι "άριστοι"; Ένας καλός επιστήμονας δεν μπορεί να εκτελέσει αυτά τα απλά καθήκοντα; Μπορεί να διαπρέπει στην επιστήμη του και δεν μπορεί να μάθει τα απλά προεδρικά καθήκοντα;
Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για συντεχνιακά συμφέροντα των πολιτικών. Ο πολιτικός "χώρος" είναι ένας χώρος όπως πολλοί άλλοι. Έχει τους άριστούς του, όπως έχει και τους τενεκέδες του. Είναι μάλιστα εύκολος χώρος. Σχεδόν ο πιο εύκολος χώρος απ' όλους τους υπόλοιπους για μια εκ του ασφαλούς επιτυχία. Αυτό είναι απόλυτα λογικό. Ένας χώρος, όπου "διαπρέπουν" οι Ντόρες, οι Γιωργάκηδες, οι Κυριάκοι και οι Νάσοι "ελέω" πατέρων, είναι εύκολος χώρος. Μέχρι και η τηλεοπτική "Σελήνη" διέπρεψε σ' αυτόν τον χώρο. Είναι εύκολος ο χώρος, εφόσον έχει αποδειχθεί ότι αρκεί να είσαι γλείφτης ή κομματόσκυλο για να "πετύχεις". Δύσκολο είναι να γίνεις "άριστος" στους χώρους όπου ο πατέρας σου ή ο τοπικός κομματάρχης δεν μπορεί να σε βοηθήσει.
Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Η θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι πολιτική θέση. Είναι μια θέση που απλά απαιτεί από τον κάτοχό της μια στοιχειώδη ανθρώπινη ευφυΐα και μια τεράστια ακεραιότητα. Αυτό το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι το ζητούμενο για έναν καλό Πρόεδρο. Αυτό είναι το δύσκολο να βρεθεί και γι' αυτό υπάρχουν μέθοδοι για να εξασφαλιστεί. Τι είδους μέθοδοι; Αυτή η θέση λειτουργεί τέλεια, όταν αυτός ο οποίος την κατέχει είναι "άριστος" ως πολίτης. Όταν αυτός ο πολίτης έχει διακριθεί στο χώρο όπου έχει δώσει τον αγώνα της ζωής του. Γιατί; Γιατί, όταν έχεις ένα μεγάλο όνομα, εξαιτίας της προηγούμενης δραστηριότητάς σου, δεν βλέπεις με δέος τους κρατικούς αξιωματούχους και βέβαια το σημαντικότερο δεν "παίζεις" με τα κόμματα. Δεν τα έχεις ανάγκη. Δεν εκβιάζεσαι. Έχεις να προστατεύσεις τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής και δεν κάθεσαι ν' ασχολείσαι με τα "νούμερα" της πολιτικής.
Φαντάζεται κάποιος ως Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας έναν "τεράστιο" επιστήμονα και άνθρωπο, όπως ήταν ο γιατρός Παπανικολάου; Θα "έπαιζε" αυτός με τα κόμματα, διακινδυνεύοντας την παγκόσμια φήμη του; Θα έμπαινε στα "παζάρια" των τυχάρπαστων, οι οποίοι μπορεί να εκλέχθηκαν είτε παριστάνοντας τα "νούμερα" στα καφενεία είτε επειδή είναι "γόνοι" διασήμων είτε επειδή μοίραζαν τενεκέδες με "τυρί" —κι αυτό έχει γίνει— σε αντάλλαγμα ψήφων; Θα έβλεπε με δέος τους επώνυμους της πολιτικής, οι περισσότεροι εκ των οποίων ξεκίνησαν την καριέρα τους ως κομματικά "τρωκτικά"; Θα μπορούσε ο κάθε "Κούλης" να τον πιέζει ή να τον εκβιάζει, κάθε φορά που θα ήθελε δημόσια περιουσία για να κάνει τζάμπα ιδιωτικό ίδρυμα στον πατέρα του; Θα μπορούσε να τον απειλεί με αποκαλύψεις για το προηγούμενο κομματικό "παρελθόν" του;
Ένας τέτοιος τεράστιος άνθρωπος θα εκτελούσε στον απόλυτο βαθμό τα καθήκοντά του. Θα σεβόταν το "γράμμα" του νόμου, για να μην βρεθεί ποτέ αντιμέτωπος με τη φθορά. Αν διαπίστωνε ότι "πιεζόταν" σε σημείο ώστε να "τρωθεί" το προσωπικό και το επιστημονικό του κύρος, θα απειλούσε με παραίτηση. Θα αποκάλυπτε τα άνομα συμφέροντα και τους φορείς τους. Αυτή είναι η χρησιμότητα του θεσμού της Προεδρίας. Γι' αυτόν τον λόγο ως θέση αφορά τους άριστους και όχι τους τυχαίους. Γι' αυτόν τον λόγο αναζητάμε τον υποψήφιο ανάμεσα στους πετυχημένους πολίτες της κοινωνίας και δεν κάνουμε κλήρωση ανάμεσα στους τυχαίους.
Αυτή η θέση αφορά μόνον αυτούς οι οποίοι έχουν να προστατεύσουν μεγαλύτερα προσωπικά συμφέροντα από αυτά τα οποία μπορούν ν' αποκτήσουν εξαιτίας της μικροπολιτικής. Αφορά αυτούς οι οποίοι έχουν να προστατεύσουν μεγαλύτερη φήμη από αυτήν που προσφέρει εφήμερα ένας απλός κρατικός θώκος. Γι' αυτόν τον λόγο υπάρχουν και οι προδιαγραφές για τον Πρόεδρο. Απαιτείται να είναι "φτασμένος" και όχι απλά "φέρελπις". Γι' αυτόν τον λόγο ορίζεται και ένα ελάχιστο ηλικιακό όριο, προκειμένου να καταλάβει κάποιος το αξίωμα. Απαιτείται να είναι τουλάχιστον σαράντα ετών και άρα να έχει ήδη καταθέσει δείγματα της "γραφής" του στο χώρο όπου διακρίθηκε.
Ο "καλός" Καραμανλής τι σχέση είχε με όλα αυτά; Ο επίσης "καλός" Στεφανόπουλος τι σχέση μπορεί να έχει με όλα αυτά; Ως πολιτικοί και πρώην βουλευτές και οι δύο, πόσο καλά μπορούσαν να υπηρετήσουν τον ρόλο τους; Στοιχειωδώς να επιχειρήσει κάποιος να τους κρίνει μπορεί να τους "καταδικάσει" με συνοπτικές διαδικασίες. Μπορεί να τους καταδικάσει σε "θάνατο", εφόσον επέτρεψαν την κατάλυση του Συντάγματος. Επέτρεψαν την κατάλυση θεμελιωδών διατάξεών του. Οι άνθρωποι αυτοί εγκλημάτησαν πολλάκις και πλειστάκις κατά του ελληνικού λαού. Ο πρώτος για να υπερασπιστεί εις βάρος του λαού και του Συντάγματος την ιδιωτική του περιουσία και ο δεύτερος για να υπερασπιστεί τη συντεχνία του. Πώς αποδεικνύονται όλα αυτά; Με τον πιο απλό τρόπο. Καί οι δύο "έλειπαν" από τη θέση τους όταν ο λαός τούς χρειαζόταν, για να σταματήσει η διαπλοκή μεταξύ της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας.
Πού βρισκόταν ο Καραμανλής, όταν τα μεγάλα κόμματα που μονοπωλούν την εξουσία παραβίαζαν το Σύνταγμα, εξασφαλίζοντας τεράστιες χρηματοδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό; Βουλευτές δεν ήταν τα στελέχη της εκτελεστικής εξουσίας, που το πρότειναν στη Βουλή προς ψήφιση; Βουλευτές δεν ήταν τα μέλη της Βουλής, που θα έπρεπε να τους ελέγξουν; Όταν βουλευτές είναι οι ενεργούντες και βουλευτές είναι οι ελέγχοντες, ευνόητο είναι ότι θα περάσει ο προνομιακός νόμος από τη Βουλή. Πού μπορούσε να σταματήσει αυτός ο άθλιος και κατάπτυστος νόμος; Στην προεδρία της δημοκρατίας. Ποιος θα τον σταματούσε; Ο ιδιοκτήτης της ΝΔ και βουλευτής και ο ίδιος; Αυτός ο οποίος έβλεπε ότι με τον νόμο αυτόν θα διασφάλιζε την περιουσία του για πάντα; Αυτός ο οποίος έβλεπε ότι με τον νόμο αυτόν θα ευνοούσε την συντεχνία του μέσα στην οποία υπήρχαν και φυσικοί συγγενείς του;
Τα ανάλογα συμβαίνουν και με την περίπτωση του "καλού" Στεφανόπουλου.
Πού βρισκόταν ο Στεφανόπουλος, όταν οι βουλευτές αποφάσιζαν για το συνταξιοδοτικό τους ζήτημα; Όταν παραβίαζαν κατάφορα το σύνολο σχεδόν των συνταγματικών διατάξεων περί ισονομίας και ισοπολιτείας; Όλοι οι Έλληνες πολίτες, για να εξασφαλίσουν το συνταξιοδοτικό τους δικαίωμα, θα πρέπει να ενασχολούνται με το αντικείμενό τους για τριάντα πέντε χρόνια, ενώ για τους βουλευτές αρκεί μια πενταετία. Όλοι οι Έλληνες πολίτες θα συνταξιοδοτούνται μετά τα εξήντα πέντε τους χρόνια, ενώ οι βουλευτές το ίδιο δικαίωμα θα το εξασφαλίζουν στα εξήντα τους χρόνια.
Αυτόν τον προνομιακό και παράνομο νόμο υπέρ των βουλευτικών συμφερόντων ποιος θα τον σταματούσε; Βουλευτές τον πρότειναν ως μέλη της κυβέρνησης και βουλευτές τον "έλεγξαν" μέσα στη Βουλή. Γιάννης πίνει και Γιάννης κερνάει. Ποιος θα σταματούσε αυτούς που έκαναν κατάχρηση της εξουσίας, για να ευνοήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα; Ο "καλός" Στεφανόπουλος; Ο πρώην βουλευτής; Αυτός που, όταν "περνούσαν" αυτά τα νομοσχέδια από το γραφείο του, μας έκανε ηθικοπλαστικά και πατριωτικά κηρύγματα σαν γυμνασιάρχης της Χούντας; Αυτός είναι ο καλός πρόεδρος;
Καλός είναι ο πρόεδρος που κάνει το καθήκον του, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα ή αυτός ο οποίος μας διδάσκει εκ του ασφαλούς γεωγραφία και ιστορία; Ο πλούσιος, ο οποίος με χρήματα του κράτους κάνει τον έξυπνο στους φτωχούς που τον πληρώνουν; Πού βρισκόταν αυτός ο καλός πρόεδρος, όταν καταλύονταν τα πάντα; Αυτός θα σταματούσε τη διαπλοκή των εξουσιών και την κομματικοποίηση του κράτους; Πού βρισκόταν ο καλός πρόεδρος, όταν η διαβόητη Ντόρα διόριζε τους προσωπικούς της υπηρέτες από την πίσω "πόρτα" του ελληνικού δημοσίου; Όταν θεωρούσε δεδομένο ότι τα κομματόσκυλα που την υπηρετούσαν θα έπρεπε να διοριστούν στο δημόσιο, πέρα και έξω από την όποια διαδικασία αφορά τον κοινό πολίτη;
Εξαιτίας των ιδιομορφιών αυτών του προσώπου του οποίου θα καταλάβει τον προεδρικό θώκο, το Σύνταγμα "αποφάσισε" να εκλέγει τον Πρόεδρο η Βουλή των Ελλήνων και όχι ο ελληνικός λαός. Ο μέσος πολίτης μπορεί να μην γνωρίζει τι γίνεται στην κορυφή των διάφορων υποχώρων της κοινωνικής δραστηριότητας. Τα κόμματα γνωρίζουν και γι' αυτό καλούνται να επιλέξουν τα υποψήφια πρόσωπα. Επιπλέον, το Σύνταγμα, για να προστατεύσει αυτούς τους άριστους από τη "φθορά" της εκλογικής μάχης, δεν τους αφήνει να διεκδικούν απευθείας την ψήφο του λαού. Δεν τους αφήνει να εκτεθούν εξαιτίας της απειρίας τους κι εξαιτίας της λαχτάρας τους να καταλάβουν μια θέση ως ηθική "ανταμοιβή" για τους κόπους τους, αλλά πολύτιμη για τη δημοκρατική λειτουργία.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται σήμερα τι περίπου γίνεται γύρω από το πρόσωπο αυτού του οποίου θα καταλάβει τον προεδρικό θώκο. Οι πολιτικοί, μέσα στα πλαίσια της συντεχνιακής συνομωσίας, δεν αντιδρούν σε ό,τι συμβαίνει και οι ιδιοκτήτες ή οι σφετεριστές των κομμάτων, στηριζόμενοι σ' αυτήν τη συνωμοτική συμπεριφορά, "παίζουν" για τα δικά τους ειδικά συμφέροντα. Γι' αυτόν τον λόγο καλλιεργούν στον κόσμο την άποψη ότι είναι δεδομένο πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι πολιτικό πρόσωπο. Γι' αυτόν τον λόγο ξεκινάνε τα "παιχνίδια", θεωρώντας σαν δεδομένο αυτό το χαρακτηριστικό του μελλοντικού προέδρου.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου