Ο Τράμπ απέρριψε το δόγμα της «ενοχής του λευκού ανθρώπου», το οποίο τα τελευταία χρόνια στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη κυριαρχεί, με αποτέλεσμα οι λευκοί να θεωρούνται τα κακοποιά όντα της κοινωνίας, αν και είναι γνωστό ότι και μέλη άλλων φυλών έχουν διαπράξει παρόμοιες αν όχι και μεγαλύτερες ωμότητες και κτηνωδίες.
Είναι μυστήριο το πώς ορισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, αρνούνται να αντικρίσουν τα γεγονότα και συνεχίζουν να πιστεύουν τα επικρατούντα ΜΜΕ, ως αυτά να κατέχουν τη θέση του θεματοφύλακα της απόλυτης αλήθειας και ερμηνείας των γεγονότων. Αναμφίβολα το διαδίκτυο έχει καταφέρει να προσφέρει μια εναλλακτική οδό στην ενημέρωση των πολιτών αλλά λόγω της χαοτικής του φύσης και της ανωνυμίας των περισσότερων αρθογράφων δεν μπορεί να κατακτήσει το κύρος, το οποίο συνεχίζουν να διατηρούν τα υπόλοιπα ΜΜΕ, κυρίως ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες και περιοδικά.
Έχουμε καταστεί μάρτυρες μιας συνεχούς διάψευσης των προβλέψεων των δημοσκόπων και των καναλιών. Είναι γεγονός πλέον ότι τα ΜΜΕ δεν ερμηνεύουν καν τις ειδήσεις αλλά εκφράζουν συγκεκριμένη πολιτική θέση, η οποία ταυτίζεται με το εκάστοτε κατεστημένο, παρόλα αυτά τα ίδια αυτά ΜΜΕ υποστηρίζουν πως εκφέρουν αντικειμενικές αναλύσεις, καλώντας συνεχώς τα ίδια πρόσωπα, που μοιράζονται όμοιες ιδέες. Συχνά μάλιστα τα δήθεν αντικειμενικά αυτά ΜΜΕ επιδίδονται σε στυγνή προπαγάνδα, αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας όσους δεν πρόσκεινται στη πολιτική γραμμή τους και έπειτα απορούν και εξίστανται όταν διαψεύδονται οι προσδοκίες τους.
Αυτό ακριβώς συνέβη και με την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ στη θέση του προέδρου των Η.Π.Α. Προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Ντόναλντ Τράμπ ως έναν τηλεοπτικό αστέρα, ανόητο, παρλαπίπα και λαϊκιστή, ενώ αντιθέτως η Χίλαρι Κλίντον πρέσβευε γι’ αυτούς την εμπειρία και το δημοκρατικό ιδεώδες. Σε κανένα ΜΜΕ δεν δόθηκε διαφορετική ανάλυση των γεγονότων. Πουθενά δεν παρουσιάστηκε ο Ντόναλτ Τράμπ ως επιτυχημένος επιχειρηματίας, συγγραφέας και εξαίρετος οικογενειάρχης.
Ούτε σ’ ένα κανάλι δεν υπήρξε η άλλη άποψη για την Χίλαρι ως υπηρέτρια και παραδουλεύτρα ενός σάπιου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου.
Είναι φανερό ότι ο Ντόναλντ Τράμπ δεν κατάφερε να νικήσει τις εκλογές μόνο και μόνο επειδή κατέχει εξαιρετικές ικανότητες στο δημόσιο λόγο, επειδή είναι ένας άνθρωπος χαρισματικός και με δυνατή θέληση. Αυτό που τον οδήγησε στη νίκη ήταν ότι άγγιξε ζητήματα ταμπού, ζητήματα τα οποία απασχολούν τον μέσο αμερικανό πολίτη και τα οποία τα είχαν αγνοήσει οι υπόλοιποι υποψήφιοι.
Πιο συγκεκριμένα, ο Τράμπ απέρριψε το δόγμα της «ενοχής του λευκού ανθρώπου», το οποίο τα τελευταία χρόνια στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη κυριαρχεί, με αποτέλεσμα οι λευκοί να θεωρούνται τα κακοποιά όντα της κοινωνίας, αν και είναι γνωστό ότι και μέλη άλλων φυλών έχουν διαπράξει παρόμοιες αν όχι και μεγαλύτερες ωμότητες και κτηνωδίες. Πράγματι οι λευκοί ήταν οι πρώτοι που απαγόρευσαν το θεσμό της δουλείας, ο οποίος συνεχίζει να υπάρχει ακόμα σε χώρες όπως η Ινδία, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία, και σε πολλά ακόμη μέρη της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.
Επιπλέον ο Τράμπ δεν απολογείται για το γεγονός ότι είναι άντρας. Ειδικότερα, μια κοινωνία για να λειτουργήσει σωστά, χρειάζεται μια ισορροπία μεταξύ του θηλυκού και του αρσενικού στοιχείου. Αυτό σημαίνει ότι ούτε οι άντρες είναι ανώτεροι των γυναικών, ούτε οι γυναίκες των αντρών. Άντρες και γυναίκες είναι ισάξιοι, έχοντας διαφορετικές δυνατότητες και δυνάμεις. Οι γυναίκες φέρνουν ζωή στον κόσμο, οι άντρες την υποστηρίζουν. Κρίνοντας από τις πολιτικές των τελευταίων χρόνων στη Δύση, καθίσταται αντιληπτό ότι οι άντρες προκαλούν μόνο προβλήματα, πολέμους και βιασμούς. Ο Τράμπ απέρριψε αυτό το αφήγημα της αντρικής ενοχής.
Τέλος, ο Τράμπ επιτέθηκε στην υποκριτική κουλτούρα της πολιτικής ορθότητας, μια κουλτούρα, την οποία έχουν προωθήσει τα ΜΜΕ, οι λιμπεραλιστές πολιτικοί και το μεγαλύτερο μέρος της αριστερής διανόησης.
Ασφαλώς δεν υπάρχει καθαρή λογοκρισία, αλλά έχει επικρατήσει μια κουλτούρα αυτό-λογοκρισίας. Ουσιαστικά μας έχουν σιγήσει. Υπάρχουν ορισμένα ζητήματα για τα οποία δεν μας επιτρέπεται να μιλήσουμε, αν θέλουμε ακόμα να λειτουργούμε εντός της κοινωνίας και να εργαζόμαστε. Δεν επιτρέπεται να καταφερθούμε εναντίον του Ισλάμ, γιατί θα θεωρηθούμε ρατσιστές και μισαλλόδοξοι αλλά είναι επιτρεπτό να λοιδορούμε τον Χριστιανισμό λόγω της ιερής εξέτασης και των σκανδάλων διαφόρων κληρικών της Εκκλησίας. Απαγορεύεται να σατιριστεί ο Μωάμεθ, επειδή είναι ιδρυτής του Ισλάμ αλλά είναι επιτρεπτό και θεωρείται μάλιστα προοδευτικό να προσβάλλεται ο Ιησούς Χριστός ή να απεικονίζεται με αισχρούς τρόπους. Δεν είναι σωστό να εκφραστούμε εναντίον των μεταναστών, ενώ είναι πασιφανές ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών των ανθρώπων αδυνατούν να ενστερνιστούν τις αξίες του δυτικού πολιτισμού, όχι επειδή δεν τις γνωρίζουν αλλά επειδή απλούστατα δεν τις θέλουν, επειδή αποτελούν μέρος ενός άλλου πολιτισμού με διαφορετικά ήθη, έθιμα και αξίες, οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση όχι μόνο με τις αξίες του Διαφωτισμού αλλά και του Χριστιανισμού ακόμα και του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.
Είναι γνωστό ότι οι λευκοί καταδυνάστευσαν πολλές μειονότητες και μάλιστα αναδείχθηκαν σε αμείλικτους αποικιοκράτες. Αλλά το ίδιο ισχύει για οποιαδήποτε άλλη φυλή. Μαύροι στην Αφρική πωλούσαν μαύρους σκλάβους, σε Εβραίους δουλέμπορους, οι οποίοι τους μεταπωλούσαν στους λευκούς των Η.Π.Α. Παρόλα αυτά αυτή η δήλωση, αν και ιστορικά ακριβής δεν είναι πολιτικά ορθή, οπότε πρέπει την αποσιωπήσουμε. Αυτή η μονόπλευρη αποσιώπηση της αλήθειας λόγω του ιδεολογήματος της πολιτικής ορθότητας και η επακόλουθη επιβολή σιγής οδήγησε ένα μεγάλο μέρος των Αμερικανών να υποστηρίξουν τον Τράμπ. Αυτή ακριβώς η σιωπηλή πλειοψηφία είναι που τον εξέλεξε πρόεδρο, ενώ ο Τράμπ γνωρίζοντας την ύπαρξη αυτών των ζητημάτων πόνταρε ακριβώς πάνω σ’ αυτά. Οι Αμερικανοί πολίτες βαρέθηκαν τα ΜΜΕ που έκαναν το άσπρο μαύρο και πίστεψαν έναν άνθρωπο, ο οποίος τα είπε έξω από τα δόντια, παρόλο που το κατεστημένο τον παρουσιάζε ως αποφώλιον τέρας. Ο Τράμπ τόλμησε να εκφραστεί για ζητήματα, τα οποία αντίκεινται στο δόγμα της πολιτικής ορθότητας. Αποκήρυξε το μισθολογικό χάσμα μεταξύ αντρών και γυναικών ως απάτη, παραδέχθηκε ότι η πολιτική των «χαλαρών» συνόρων στη περίπτωση των Η.Π.Α και των ανοιχτών συνόρων στη περίπτωση της Ε.Ε έχει οδηγήσει τον Δυτικό κόσμο σε μια διαρκή ανασφάλεια και αρνήθηκε να χαρακτηρίσει τους λευκούς ως μισαλλόδοξους και ρατσιστές.
Επιπροσθέτως, ο Τράμπ έθεσε σε αμφισβήτηση το δόγμα της παγκοσμιοποίησης και έβαλε ξανά στο παιχνίδι το έθνος-κράτος. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν θα υπάρξει συνεργασία με τις άλλες χώρες, αλλά ότι πρώτιστο είναι το εθνικό συμφέρον, εν προκειμένω των Η.Π.Α. Οι περισσότεροι πολιτικοί έως τώρα βαδίζουν με την πεπατημένη της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή είναι υπέρ των ανοικτών συνόρων, αν και η συνεχής εισχώρηση μεταναστών καταστρέφει οικονομικά αλλά και πολιτισμικά τα έθνη και τους λαούς τους. Ο Τράμπ απέρριψε το δόγμα της παγκοσμιοποίησης, με το να δηλώσει ότι χρειάζεται να χτιστεί τοίχος μεταξύ Η.Π.Α και Μεξικού, δηλαδή κήρυξε ότι πρέπει να πάψει η πολιτική των « χαλαρών» συνόρων, ότι δεν πρέπει οι έμποροι ναρκωτικών και οι ισλαμιστές τρομοκράτες να πηγαινοέρχονται ελεύθερα από χώρα σε χώρα σαν να είναι το κράτος ξέφραγο αμπέλι. ¨Το έθνος δεν μπορεί να υπάρξει δίχως σύνορο¨, διακήρυξε ο Τράμπ. Ένα έθνος ταυτίζεται εν πολλοίς με τα σύνορα του, επειδή το έθνος αποτελείται από ανθρώπους, που μοιράζονται μια συγκεκριμένη κουλτούρα και έναν κοινό πολιτισμό. Όταν επιτρέπεις σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν ενστερνίζονται τις δυτικές αξίες της ελευθερίας του λόγου, της ελευθερίας του επιχειρείν και της ανεκτικότητας προς τη θρησκεία του άλλου να εισέρχονται στη χώρα σου τότε καταστρέφεις την χώρα σου και τον λαό της.
Αναντίρρητα ο Τράμπ μίλησε στον αμερικανικό λαό ως εθνικιστής πολιτικός και αυτό προκάλεσε κραδασμούς στο κατεστημένο, γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν έθνη-κράτη πλέον, είναι λάθος το έθνος να έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, να καθορίζει ποιος θα περνάει μέσα από τα σύνορα και ποιος όχι, ότι η εσωτερική και εξωτερική πολιτική θα πρέπει να ωφελεί όλους τους πολίτες και όχι μόνο μια ομάδα ειδικών συμφερόντων και πολυεθνικών εταιριών. Ο κοινός άνθρωπος πρέπει να βαστάζει τον σταυρό του μαρτυρίου και όλα αυτά για χάρη της παγκοσμιοποίησης και ενός δήθεν ανθρωπισμού, ο οποίος εκφράζεται από συγκεκριμένες ελίτ, των οποίων τα αυτιά δεν ιδρώνουν. Φαίνεται όμως πως ο απλός αυτός κόσμος δεν τρώει άχυρα πια. Είναι η τρίτη φορά που διαψεύδονται τα προπαγανδιστικά ΜΜΕ (πρώτη εννοώ το δημοψήφισμα στην Ελλάδα και δεύτερο περιστατικό το Μπρέξιτ), οι υπηρέτες της ισοπέδωσης των πολιτισμών και οι πολιτικές μαριονέτες των Βρυξελλών. Λοιπόν, ας χαρούμε αλλά ας προσέξουμε κιόλας, ας αφουγκραστούμε την ιστορία και ας προσέξουμε να μην δίνουμε σημασία πλέον στα ψέματα και στη προπαγάνδα.
ΠΗΓΗ
Είναι μυστήριο το πώς ορισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, αρνούνται να αντικρίσουν τα γεγονότα και συνεχίζουν να πιστεύουν τα επικρατούντα ΜΜΕ, ως αυτά να κατέχουν τη θέση του θεματοφύλακα της απόλυτης αλήθειας και ερμηνείας των γεγονότων. Αναμφίβολα το διαδίκτυο έχει καταφέρει να προσφέρει μια εναλλακτική οδό στην ενημέρωση των πολιτών αλλά λόγω της χαοτικής του φύσης και της ανωνυμίας των περισσότερων αρθογράφων δεν μπορεί να κατακτήσει το κύρος, το οποίο συνεχίζουν να διατηρούν τα υπόλοιπα ΜΜΕ, κυρίως ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες και περιοδικά.
Έχουμε καταστεί μάρτυρες μιας συνεχούς διάψευσης των προβλέψεων των δημοσκόπων και των καναλιών. Είναι γεγονός πλέον ότι τα ΜΜΕ δεν ερμηνεύουν καν τις ειδήσεις αλλά εκφράζουν συγκεκριμένη πολιτική θέση, η οποία ταυτίζεται με το εκάστοτε κατεστημένο, παρόλα αυτά τα ίδια αυτά ΜΜΕ υποστηρίζουν πως εκφέρουν αντικειμενικές αναλύσεις, καλώντας συνεχώς τα ίδια πρόσωπα, που μοιράζονται όμοιες ιδέες. Συχνά μάλιστα τα δήθεν αντικειμενικά αυτά ΜΜΕ επιδίδονται σε στυγνή προπαγάνδα, αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας όσους δεν πρόσκεινται στη πολιτική γραμμή τους και έπειτα απορούν και εξίστανται όταν διαψεύδονται οι προσδοκίες τους.
Αυτό ακριβώς συνέβη και με την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ στη θέση του προέδρου των Η.Π.Α. Προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Ντόναλντ Τράμπ ως έναν τηλεοπτικό αστέρα, ανόητο, παρλαπίπα και λαϊκιστή, ενώ αντιθέτως η Χίλαρι Κλίντον πρέσβευε γι’ αυτούς την εμπειρία και το δημοκρατικό ιδεώδες. Σε κανένα ΜΜΕ δεν δόθηκε διαφορετική ανάλυση των γεγονότων. Πουθενά δεν παρουσιάστηκε ο Ντόναλτ Τράμπ ως επιτυχημένος επιχειρηματίας, συγγραφέας και εξαίρετος οικογενειάρχης.
Ούτε σ’ ένα κανάλι δεν υπήρξε η άλλη άποψη για την Χίλαρι ως υπηρέτρια και παραδουλεύτρα ενός σάπιου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου.
Είναι φανερό ότι ο Ντόναλντ Τράμπ δεν κατάφερε να νικήσει τις εκλογές μόνο και μόνο επειδή κατέχει εξαιρετικές ικανότητες στο δημόσιο λόγο, επειδή είναι ένας άνθρωπος χαρισματικός και με δυνατή θέληση. Αυτό που τον οδήγησε στη νίκη ήταν ότι άγγιξε ζητήματα ταμπού, ζητήματα τα οποία απασχολούν τον μέσο αμερικανό πολίτη και τα οποία τα είχαν αγνοήσει οι υπόλοιποι υποψήφιοι.
Πιο συγκεκριμένα, ο Τράμπ απέρριψε το δόγμα της «ενοχής του λευκού ανθρώπου», το οποίο τα τελευταία χρόνια στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη κυριαρχεί, με αποτέλεσμα οι λευκοί να θεωρούνται τα κακοποιά όντα της κοινωνίας, αν και είναι γνωστό ότι και μέλη άλλων φυλών έχουν διαπράξει παρόμοιες αν όχι και μεγαλύτερες ωμότητες και κτηνωδίες. Πράγματι οι λευκοί ήταν οι πρώτοι που απαγόρευσαν το θεσμό της δουλείας, ο οποίος συνεχίζει να υπάρχει ακόμα σε χώρες όπως η Ινδία, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία, και σε πολλά ακόμη μέρη της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.
Επιπλέον ο Τράμπ δεν απολογείται για το γεγονός ότι είναι άντρας. Ειδικότερα, μια κοινωνία για να λειτουργήσει σωστά, χρειάζεται μια ισορροπία μεταξύ του θηλυκού και του αρσενικού στοιχείου. Αυτό σημαίνει ότι ούτε οι άντρες είναι ανώτεροι των γυναικών, ούτε οι γυναίκες των αντρών. Άντρες και γυναίκες είναι ισάξιοι, έχοντας διαφορετικές δυνατότητες και δυνάμεις. Οι γυναίκες φέρνουν ζωή στον κόσμο, οι άντρες την υποστηρίζουν. Κρίνοντας από τις πολιτικές των τελευταίων χρόνων στη Δύση, καθίσταται αντιληπτό ότι οι άντρες προκαλούν μόνο προβλήματα, πολέμους και βιασμούς. Ο Τράμπ απέρριψε αυτό το αφήγημα της αντρικής ενοχής.
Τέλος, ο Τράμπ επιτέθηκε στην υποκριτική κουλτούρα της πολιτικής ορθότητας, μια κουλτούρα, την οποία έχουν προωθήσει τα ΜΜΕ, οι λιμπεραλιστές πολιτικοί και το μεγαλύτερο μέρος της αριστερής διανόησης.
Ασφαλώς δεν υπάρχει καθαρή λογοκρισία, αλλά έχει επικρατήσει μια κουλτούρα αυτό-λογοκρισίας. Ουσιαστικά μας έχουν σιγήσει. Υπάρχουν ορισμένα ζητήματα για τα οποία δεν μας επιτρέπεται να μιλήσουμε, αν θέλουμε ακόμα να λειτουργούμε εντός της κοινωνίας και να εργαζόμαστε. Δεν επιτρέπεται να καταφερθούμε εναντίον του Ισλάμ, γιατί θα θεωρηθούμε ρατσιστές και μισαλλόδοξοι αλλά είναι επιτρεπτό να λοιδορούμε τον Χριστιανισμό λόγω της ιερής εξέτασης και των σκανδάλων διαφόρων κληρικών της Εκκλησίας. Απαγορεύεται να σατιριστεί ο Μωάμεθ, επειδή είναι ιδρυτής του Ισλάμ αλλά είναι επιτρεπτό και θεωρείται μάλιστα προοδευτικό να προσβάλλεται ο Ιησούς Χριστός ή να απεικονίζεται με αισχρούς τρόπους. Δεν είναι σωστό να εκφραστούμε εναντίον των μεταναστών, ενώ είναι πασιφανές ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών των ανθρώπων αδυνατούν να ενστερνιστούν τις αξίες του δυτικού πολιτισμού, όχι επειδή δεν τις γνωρίζουν αλλά επειδή απλούστατα δεν τις θέλουν, επειδή αποτελούν μέρος ενός άλλου πολιτισμού με διαφορετικά ήθη, έθιμα και αξίες, οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση όχι μόνο με τις αξίες του Διαφωτισμού αλλά και του Χριστιανισμού ακόμα και του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.
Είναι γνωστό ότι οι λευκοί καταδυνάστευσαν πολλές μειονότητες και μάλιστα αναδείχθηκαν σε αμείλικτους αποικιοκράτες. Αλλά το ίδιο ισχύει για οποιαδήποτε άλλη φυλή. Μαύροι στην Αφρική πωλούσαν μαύρους σκλάβους, σε Εβραίους δουλέμπορους, οι οποίοι τους μεταπωλούσαν στους λευκούς των Η.Π.Α. Παρόλα αυτά αυτή η δήλωση, αν και ιστορικά ακριβής δεν είναι πολιτικά ορθή, οπότε πρέπει την αποσιωπήσουμε. Αυτή η μονόπλευρη αποσιώπηση της αλήθειας λόγω του ιδεολογήματος της πολιτικής ορθότητας και η επακόλουθη επιβολή σιγής οδήγησε ένα μεγάλο μέρος των Αμερικανών να υποστηρίξουν τον Τράμπ. Αυτή ακριβώς η σιωπηλή πλειοψηφία είναι που τον εξέλεξε πρόεδρο, ενώ ο Τράμπ γνωρίζοντας την ύπαρξη αυτών των ζητημάτων πόνταρε ακριβώς πάνω σ’ αυτά. Οι Αμερικανοί πολίτες βαρέθηκαν τα ΜΜΕ που έκαναν το άσπρο μαύρο και πίστεψαν έναν άνθρωπο, ο οποίος τα είπε έξω από τα δόντια, παρόλο που το κατεστημένο τον παρουσιάζε ως αποφώλιον τέρας. Ο Τράμπ τόλμησε να εκφραστεί για ζητήματα, τα οποία αντίκεινται στο δόγμα της πολιτικής ορθότητας. Αποκήρυξε το μισθολογικό χάσμα μεταξύ αντρών και γυναικών ως απάτη, παραδέχθηκε ότι η πολιτική των «χαλαρών» συνόρων στη περίπτωση των Η.Π.Α και των ανοιχτών συνόρων στη περίπτωση της Ε.Ε έχει οδηγήσει τον Δυτικό κόσμο σε μια διαρκή ανασφάλεια και αρνήθηκε να χαρακτηρίσει τους λευκούς ως μισαλλόδοξους και ρατσιστές.
Επιπροσθέτως, ο Τράμπ έθεσε σε αμφισβήτηση το δόγμα της παγκοσμιοποίησης και έβαλε ξανά στο παιχνίδι το έθνος-κράτος. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν θα υπάρξει συνεργασία με τις άλλες χώρες, αλλά ότι πρώτιστο είναι το εθνικό συμφέρον, εν προκειμένω των Η.Π.Α. Οι περισσότεροι πολιτικοί έως τώρα βαδίζουν με την πεπατημένη της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή είναι υπέρ των ανοικτών συνόρων, αν και η συνεχής εισχώρηση μεταναστών καταστρέφει οικονομικά αλλά και πολιτισμικά τα έθνη και τους λαούς τους. Ο Τράμπ απέρριψε το δόγμα της παγκοσμιοποίησης, με το να δηλώσει ότι χρειάζεται να χτιστεί τοίχος μεταξύ Η.Π.Α και Μεξικού, δηλαδή κήρυξε ότι πρέπει να πάψει η πολιτική των « χαλαρών» συνόρων, ότι δεν πρέπει οι έμποροι ναρκωτικών και οι ισλαμιστές τρομοκράτες να πηγαινοέρχονται ελεύθερα από χώρα σε χώρα σαν να είναι το κράτος ξέφραγο αμπέλι. ¨Το έθνος δεν μπορεί να υπάρξει δίχως σύνορο¨, διακήρυξε ο Τράμπ. Ένα έθνος ταυτίζεται εν πολλοίς με τα σύνορα του, επειδή το έθνος αποτελείται από ανθρώπους, που μοιράζονται μια συγκεκριμένη κουλτούρα και έναν κοινό πολιτισμό. Όταν επιτρέπεις σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν ενστερνίζονται τις δυτικές αξίες της ελευθερίας του λόγου, της ελευθερίας του επιχειρείν και της ανεκτικότητας προς τη θρησκεία του άλλου να εισέρχονται στη χώρα σου τότε καταστρέφεις την χώρα σου και τον λαό της.
Αναντίρρητα ο Τράμπ μίλησε στον αμερικανικό λαό ως εθνικιστής πολιτικός και αυτό προκάλεσε κραδασμούς στο κατεστημένο, γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν έθνη-κράτη πλέον, είναι λάθος το έθνος να έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, να καθορίζει ποιος θα περνάει μέσα από τα σύνορα και ποιος όχι, ότι η εσωτερική και εξωτερική πολιτική θα πρέπει να ωφελεί όλους τους πολίτες και όχι μόνο μια ομάδα ειδικών συμφερόντων και πολυεθνικών εταιριών. Ο κοινός άνθρωπος πρέπει να βαστάζει τον σταυρό του μαρτυρίου και όλα αυτά για χάρη της παγκοσμιοποίησης και ενός δήθεν ανθρωπισμού, ο οποίος εκφράζεται από συγκεκριμένες ελίτ, των οποίων τα αυτιά δεν ιδρώνουν. Φαίνεται όμως πως ο απλός αυτός κόσμος δεν τρώει άχυρα πια. Είναι η τρίτη φορά που διαψεύδονται τα προπαγανδιστικά ΜΜΕ (πρώτη εννοώ το δημοψήφισμα στην Ελλάδα και δεύτερο περιστατικό το Μπρέξιτ), οι υπηρέτες της ισοπέδωσης των πολιτισμών και οι πολιτικές μαριονέτες των Βρυξελλών. Λοιπόν, ας χαρούμε αλλά ας προσέξουμε κιόλας, ας αφουγκραστούμε την ιστορία και ας προσέξουμε να μην δίνουμε σημασία πλέον στα ψέματα και στη προπαγάνδα.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου